Sint-Martinuskerk

De parochie werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 1157, toen paus Adrianus IV het tiendrecht overdroeg aan het Onze-Lieve-Vrouwekapittel te Maastricht. In 1366 werd de kerk door brand verwoest. In 1467 kwam, naast het tiendrecht, ook het patronaatsrecht aan het Onze-Lieve-Vrouwekapittel.
De oudste delen van de huidige kerk dateren vermoedelijk uit de 16e eeuw, waarbij het koor het oudst is, en de noordelijke transeptarm iets jonger. In 1679 brak er brand uit. Na herstel werden in 1769-1770 de zijbeuken afgebroken en in classicistische stijl herbouwd. Van 1846-1852 werden de romaanse middenbeuk, de gotische toren en de zijbeuken afgebroken. Toren en schip werden heropgericht in neogotische stijl. Ook de zuidelijke transeptarm werd afgebroken en herbouwd. De noordkapel en noordelijke transeptarm bleven behouden.
De kerk werd nog in 1940 zwaar beschadigd door oorlogshandelingen, en tijdens de Tweede Wereldoorlog herbouwd. Het gebouw werd in 1983 beschermd als monument, en gerestaureerd in 1993-1994.