Het is een januari als vele andere: koud en regenachtig. Verdronken in de grauwe sfeer van een Parijse stad, begin ik de reis te plannen met de kaart. Met een atlas in de hand raadpleeg ik de gebieden in het noorden van Afrika. Ik lees wat beschrijvingen, ik bekijk wat foto's. De woestijn is van een opmerkelijke schoonheid, bedwelmend. Jack London schreef "The Call of the Forest", ik ben plotseling verliefd op een avontuur dat ik graag "The Call of the Desert" zou willen noemen.

Na het raadplegen van een Marokkaans dossier op de website van de Franse overheid heb ik begrepen dat het Cherifische Koninkrijk de veiligste bestemming in de Maghreb-regio was. Ik bel een handvol vrienden die op het moment niet werken. Daardoor staan ze direct klaar om mij te volgen met nieuwe avonturen. De gesprekken gaan snel en op ons draaiboek staat een verblijf van bijna vier weken in Marokko. Op het programma staan de steden Marrakech, Essaouira, Sidi Kaouki en Ouarzazate. In Ouarzazate laat ik mijn groep achter en smelt in de krochten van de Anti-Atlas, een kleine bergketen waarvan het hoogste punt 3.305 meter boven de zeespiegel ligt. Bewapend met rugzak vertrek ik voor een vijfdaagse trektocht in volledige eenzaamheid.

Een trektocht door de Alpen of door de Pyreneeën in mijn thuisland is niet te vergelijken. Marokko is een prachtig land, maar ver van onze gewoonten en gebruiken. Alles is daar anders: de geluiden, de kleuren en de geuren. De weg vinden in een groot woestijnlandschap is niets vergeleken met het spel dat ik speel in onze glinsterende bergen. Zonder hulp van iemand moet ik me bewust zijn van alle gevaren die me te wachten staan.

Op internet vind ik oude 1:100.000 topografische kaarten voor militair gebruik, gepubliceerd in 1974. Maar nu was het 2020, 46 jaar later. In de buitensportwinkel rond ik mijn onderzoek af met een topogids die een route aangeeft die door lokale trekkingorganisaties wordt gevolgd. Ten slotte rust ik mezelf uit met een Garmin InReach waarmee ik mezelf op elk moment kan lokaliseren.

Mijn rugzak probeer ik zo licht mogelijk te pakken. De dagen zijn warm maar de nachten zijn koud, dus pak ik een goed dekbed en een extra fleece in. Ik voeg ook een waterfilter toe. Ter plaatse koop ik voedsel voor een week voordat ik vertrek: griesmeel, pinda's, honing en olijfolie voornamelijk.

De route die ik van plan ben te volgen begint in het dorp Kelâat M'Gouna, een stad die bekend staat om de productie van rozenwater. Vijf dagen lang zal ik een halve cirkel door de Anti-Atlas volgen. Ik eindig mijn reisroute in Boumalne Dadès, een stad die bekend staat als de poort naar de prachtige Dades-kloof.

Als je dit avontuur ook wilt beleven, kun je Kelâat M'Gouna of Boumalne Dadès bereiken met busmaatschappijen of "grote taxi's", die gemakkelijk bereikbaar zijn vanuit de grote steden zoals Ouarzazate of Marrakech. Ga daarentegen rechtstreeks naar de treinstations voor informatie over prijzen en dienstregelingen.

Ik presenteer je met komoot cartografische versie van mijn avontuur en begeleid mijn woorden met analoge, zwart-wit en kleurenfoto's. Omdat de camera de hitte van de Marokkaanse zon heeft ondergaan, zijn veel van mijn foto's tijdens de ontwikkeling veranderd. Toch blijft het standpunt authentiek. Als je meer wilt ontdekken, nodig ik je uit mijn blog te bezoeken via: bit.ly/3WwGfQI.