Bikepacken op peutertempo
Ines Thoma
Soms overkomt het leven je, en moet je je avonturen daarop aanpassen. Misschien moet het even wat langzamer, of is het allemaal wat vermoeiender. Misschien is het uitzicht anders dan je gewend bent, en moet je soms midden in je avontuur een onverwachte pauze houden. En ook al lijkt deze situatie eerst niet ideaal, een nieuw perspectief heeft ook zo z’n voordelen. Je leert om meer naar de vogels om je heen te kijken, aardiger tegen jezelf te zijn, of je ontmoet mensen die je anders nooit had ontmoet Ines, de schrijfster van dit verhaal, ervaarde het avontuur op een compleet nieuwe manier toen zij en haar partner voor het eerst met hun peuter gingen bikepacken. Ze vertelt over het plezier en de uitdagingen van op pad gaan met een kleintje, en wat ze hoopt aan haar dochter door te kunnen geven. Wie weet inspireert ze je wel om ook iemand die nog niet zoveel outdoorervaring heeft mee op ontdekking te nemen. En dat kan iemand van elke leeftijd zijn, want klein of groot, ik weet zeker dat ze ervan zullen genieten.
Catherine
Editor, Notes from Outside
We zitten op de stoffige grond midden op een kleine grindweg. Niet de meest logische picknickplek op het eerste gezicht, maar onze eenjarige, Romy, heeft duidelijk gemaakt dat haar slaapje in de fietskar over is. De smeltende sneeuw om ons heen, in combinatie met de onweersbui van gister, heeft ervoor gezorgd dat de velden nog nat zijn. Maar ze is klaar om uit de kar te ontsnappen en op verkenning te gaan. Of ze heeft honger. In ieder geval, de grindweg is vandaag de picknickplek.
Onze snacks: kaas van de boerderijwinkel naast onze accommodatie van gister, twee appels, een halve pot appelmoes, een banaan, drie wortels en wat pretzels. Best een succesvolle maaltijd. Het enige dat ontbreekt is de noodzakelijke bak koffie. We komen handen tekort om dat te regelen. Het uitzicht is ook prima. We zitten middenin de Allgäu bergen, op een kleine autoloze weg die van Sibratsgfäll in Oostenrijk naar Oberstdorf gaat, aan de rand van de indrukwekkende rotswand die vanuit het Gottesackerplateau naar beneden stort.
Behalve het geklater van een stroompje en het luide gezoem van insecten, is het enige geluid het gebabbel van Romy. Ze heeft zich al afgewend van de snack met een enthousiast “da-daaa,” en is met grote snelheid op weg naar de laatste restjes sneeuw van de afgelopen winter. We lachen met elkaar en zijn blij met onze route en de keuzes die we hebben gemaakt voor een klein bikepackingtripje met het gezin.
We kregen het idee voor de tocht al een paar maanden geleden, toen we Romy voor het eerst meenamen in de fietskar. We grapten toen wat of ze al klaar was voor haar eerste meerdaagse fietstocht. Toen we gister zagen dat er een paar dagen met goed weer aan zaten te komen, besloten we vrij spontaan en met redelijk minimale planning op pad te gaan. Zon en warm weer zijn immers essentieel voor een stressvrije familietrip. En dat is een kans die we niet wilden missen.
Sinds Romy kan lopen is ze constant op pad, dus we moeten kunnen stoppen op het moment dat ze genoeg heeft van zitten. Dat is dus wat een paar minuten geleden gebeurd is (en dit verklaart de locatie voor de picknick).
Door deze simpele, ongeplande momenten houd ik van bikepacken – leven op de weg, zonder alle “dingen” die je in het dagelijks leven tegenkomt, de hele dag buiten zijn zonder afleiding, en jezelf toestaan om helemaal in de natuur te zijn. Ik hoop dat Romy deze passie voor de natuur op een dag ook zelf ervaart. In de tussentijd hebben we er alles aan gedaan om dit bikepackingavontuur leuk te maken voor haar.
We hebben een kinderstoeltje op het stuur aan de voorkant van de fiets gemonteerd. Hierin heeft Romy een mooi uitzicht en zit ze middenin de actie als ze wakker is. Als ze toe is aan een slaapje, kan dat in de fietskar, terwijl wij rustig doortrappen. Deze twee mogelijkheden lijken misschien wat overdreven, maar tot nu toe werkt het goed voor ons. Tijdens de pauzes speelt ze in de sneeuw, waarmee ze op elk moment een derde optie heeft.
Met Romy’s reissituatie en het weer goed geregeld, was de enige vraag die overbleef die van de route – en specifiek om er één te vinden die ons een prachtig, stressvrij familieavontuur kon bieden, zonder dat we al onze fietsambities moeten laten varen. We hadden de kar en het stoeltje al wel getest op kortere tochtjes, maar we hadden nog geen ervaring met meerdaagse ritten met z’n drieën. Op onze avonturen als koppel zat de uitdaging in de lange afstanden, grote hoogtes, of extreme bestemmingen. Nu zit het avontuur in de details van de natuur, en de stemming van Romy. Vanochtend was het verrassend ontspannen, omdat ze een slaapje van bijna twee uur deed in de fietskar, waardoor we het stoeltje van het stuur konden halen en lekker snel konden fietsen. Het kinderstoeltje is super voor Romy, maar niet heel comfortabel voor ons omdat we in een onnatuurlijk rechte houding, met onze benen een beetje gebogen moeten zitten, wat zwaar voor de knieën is. Max was zo blij dat hij van het stoeltje af was, dat het me een eeuwigheid duurde om hem weer in te halen, ook al was hij degene die de kar de berg op moest trekken.
Vandaag zijn de uitzichten op die bergen fantastisch. We zijn maar een paar kilometer van huis, maar het lijkt alsof we ze voor het eerst zien. Het ontsnappen aan de dagelijkse sleur en Romy telkens weer nieuwe ontdekkingen zien maken op dit avontuur was geweldig – en een meer dan goede compensatie voor de wat stressvollere momenten.
Gisteravond was zo’n moment. We hadden eerder die middag optimistisch een mooie kamer op een boerderij geboekt, en moesten vervolgens de volgende twee uur in een café doorbrengen, gevolgd door nog een uur op een andere boerderij, om te schuilen voor de regen. Het werd later en later, en ik werd telkens nerveuzer omdat ik bang was of Romy de laatste 15 km wel zou trekken. Het was pas zes uur ’s avonds toen het weer beter werd, maar gelukkig vond ze het landschap en de hoeveelheid dieren in het Bregenzerwald super vermakelijk. Er was gewoon zo veel te zien! De mix van mooie paden, gravelwegen en steile beklimmingen in die laatste kilometers hielpen ook. Misschien was het beginnersgeluk, maar 70 kilometer, een flink aantal beklimmingen en meerdere uren later was Romy helemaal in haar element. De boerderijwinkel waar we eten konden inslaan voor die avond en de picknick van vandaag was de kers op de taart.
Eén ding dat we gister geleerd hebben is dat we altijd genoeg eten en drinken bij ons moeten hebben, voor het geval de planning misloopt. Wij hebben wel genoeg aan een appel en een gelletje, maar dat is niet het geval voor Romy. We pakken alles in en fietsen richting de zon, omdat we weten dat ons tempo niet zo snel is en we wat rustiger aan willen doen dan gister. We zien voor ons uit al een kudde koeien, waar we waarschijnlijk weer even moeten stoppen om hun gladde, natte neuzen te aaien.
Tekst: Ines Thoma Foto’s: Max Schuhmann
Nadat Ines meer dan tien jaar geleden van Cross Country naar Enduro Mountainbiken overstapte, heeft deze bewoonster van de Allgäu helemaal haar passie gevonden. De Enduro World Series bracht haar naar de mooiste en meest afgelegen uithoeken van de wereld, die ze samen met haar vrienden en teamgenoten verkende. Nu heeft ze net weer een nieuwe versnelling moeten ontdekken – met haar dochter Romy in de fietskar beleeft ze avonturen met een heel ander tempo en bereik. Na een jaar pauze met haar baby, is Ines weer terug in de World Cup, en wisselt ze tijd met haar gezin af met racetijd in de Enduro scene. Volg Ines hier op komoot, of bekijk de Collectie voor dit avontuur.
Scott Cornish
Josh Barnett