Kirrung Heider Gemark

Beschrijving van het voerstation Wikipedia: Volgens de Duitse wet noemt de jager een voerstation een plaats voor het verspreiden van graan, zoals: B. maïs, of andere niet-vleesachtige stoffen (ook uit eieren en kaas), die door wild als voedsel worden gezocht. Het is "aas voeren". Het proces zelf wordt "schokkend" of "schokkend" genoemd.De te omcirkelen dieren zijn overwegend alleseters (bijvoorbeeld wilde zwijnen) [1] en herbivoren. Wilde zwijnen worden meestal getikt (bij voorkeur met maïs), maar ook vederwild (bijv. fazant, patrijs) en wat klein wild. In sommige gevallen worden likstenen ook gerekend tot de voederplaatsen.Het doel van het voeren is om het wild naar een bepaalde plaats te lokken en het daar lang genoeg bezig te houden om te kunnen jagen en/of observeren.Het aantrekken van roofzuchtig wild, dat zich voornamelijk voedt met vlees, gebeurt met slachtafval en vlees van uitsluitend wild. In dit geval spreekt de jager van Luder, Luderplatz en van "slecht".In de desbetreffende (staats)jachtwetten is bepaald dat het aantal voederplaatsen per oppervlakte-eenheid beperkt is en niet het karakter van voederen mag aannemen (hoeveelheid en omvang voederplaats). Daarnaast wordt vaak bepaald dat het te vinden voedsel alleen toegankelijk is voor een bepaalde wildsoort (bijvoorbeeld wild zwijn). Dit moet worden gewaarborgd door structurele maatregelen van de voederplaats.De voederplaatsen zijn ingedeeld volgens de te omcirkelen wildsoort: open opgesteld, begraven in of beveiligd door containers die serviesgoed uitdelen tijdens het verplaatsen (bijv. "zeugencirkel").Om verhoogde schilschade te voorkomen, mag nachtelijk gebruik niet worden gebruikt in en rond stortplaatsen. [2]Voederplaatsen zijn vaak voorzien van wedstrijdklokken of fotovallen om de jager een overzicht te geven van de "operatie" op de voederplaats.