Meerpfuhl

De Meerpfuhl is een cultuurmonument onder monumentenzorg. Wanneer het precies is gemaakt, is niet bekend, maar het werd voor het eerst genoemd in 1550 als "weier im gern". De familie Walderdorff, die sinds 1476 welvarend was en daar sinds 1515 het recht van aanvaring had, liet de vijver aanleggen als waterreservoir voor de molens in Weiltal. Stroomafwaarts profiteerden ook de andere molens in het Weiltal tot aan de molen Emmershausen van de watervoorziening. De beheersbare uitstroom van de vijver is vandaag de dag nog te zien als een kaarsrechte sloot in het gebied.
De vijver wordt gehuurd door vissersvereniging Hochtaunus. Het werd beschouwd als een ecologisch uiterst belangrijk water met een veelvoud aan zeldzame planten en dieren. In het bijzonder werd het beschouwd als de enige Hessische locatie van het "drijvende kikkerkruid". Op 17 september 1977 werd het ecosysteem echter vernietigd door een poging van de visserijvereniging om de hoeveelheid onkruid in de vijver te verminderen. Het herbicide "Gramoxone" (nu verboden) werd gebruikt. Het effect van dit plantengif ging echter veel verder dan gewenst en beschadigde permanent de hele flora van de vijver. Zelfs als er in de loop der jaren uitgebreide beschermingsmaatregelen zijn genomen, is het niet gelukt om de oude diversiteit terug te krijgen.
Door de ligging op een heuvel wordt er regelmatig grond in de vijver gespoeld. Het is dus systematisch drassig. In 2012 werd een herontwikkelingsconcept voorgesteld. Nadat alle vergunningen waren verkregen, is in 2016/17 door medewerkers van de Rhein-Main stortplaats circa 1000 ton slib gebaggerd. (Wikipedia).

Het ijs was dit jaar stevig genoeg voor een rondje schaatsen.

De 1,6 hectare grote vijver tussen Altweilnau en Usingen-Merzhausen, oorspronkelijk ontworpen als waterreservoir voor de molens in het Weiltal, is een cultureel monument. Het is volledig omheind en wordt verzorgd door de vissers van visvereniging Hochtaunus.
Nog steeds een blikvanger, een heerlijk plekje tussen alle bomen.