Snouck van Loosenpark

Snouck van Loosenpark Het Snouck van Loosenpark Is een van de eerste sociale woningbouwprojecten van Nederland. Het werd in 1897 geopend en bestaat uit 50 'arbeiderswoningen' en 1 opzichterswoning. De aanleg en bouw van het park werd betaald uit de erfenis van Margaretha Maria Snouck van Loosen, een telg uit een rijk VOC-geslacht die in haar testament opnam arbeiderswoningen te willen bouwen: "Elke woning van behoorlijke grootte en ruimte met drie slaapplaatsen en voldoende regenwaterbak en voor lage prijzen te verhuren aan gezinnen, die door duurzame arbeidzaamheid en goed gedrag boven anderen uitmunten". En zo geschiedde. De architecten Christiaan Posthumus Meyjes en Hendik Copijn zorgden voor het ontwerp van bebouwing en park. En dat was wat! De woningen waren veel ruimer en vooruitstrevender gebouwd dan welke sociale woningbouw uit die tijd ook. Met een inhoud van 410-450 m³, een vrije voor- en achtertuin, riolering, afwatering en mét kelder en binnen-toilet. Het toilet was voorzien van een ton om de behoefte in te doen. Via een luik in de muur kon deze worden afgevoerd, zodat het in huis niet ging stinken. Douches of badkamers waren er niet, daarvoor waren bewoners aangewezen op de waterput bij de woning. Tot aan de dertiger jaren was er in het park ook een speeltuin die later vervangen werd door een volière waarin vogels en apen werden gehouden. Nog steeds vallen de huizen in het Snouck van Loosenpark (nu in beziyt van een woningbouwvereniging) onder de sociale woningbouw.