Schaalseekanal

Het Schaalseekanaal is een kunstmatige waterloop die het gebied van de Schaalsee verbindt met dat van het Ratzeburgmeer. Het dient als stroomcentralekanaal voor de waterkrachtcentrale van Farchau

Aan het begin van de 20e eeuw waren er ook pogingen in Sleeswijk-Holstein om waterkracht te gebruiken om elektriciteit op te wekken en zo de industrialisatie te bevorderen. In 1909 begon de eerste planning van een waterkrachtcentrale die het water van de Schaalsee zou moeten gebruiken. Vanwege de kosten is dit project echter niet uitgevoerd. Pas met de nederlaag van het Duitse Rijk in de Eerste Wereldoorlog en de daarmee gepaard gaande overdracht van gebieden werd waterkracht weer interessant in vergelijking met geïmporteerde steenkool. In het voorjaar van 1923 werd door de deelraad besloten tot de aanleg van het Schaalseekanaal. De bouw begon in de winter van hetzelfde jaar en werd voltooid in 1925. Hierdoor is de waterscheiding tussen de Noordzee en de Oostzee kunstmatig veranderd. De Schaalsee mondt nu ook via de Ratzeburger See, Wakenitz en Trave uit in de Oostzee.

Al in 1588 overwoog de stad Lübeck een verbinding tussen Schaalsee en Ratzeburger See in verbinding met de Wallensteingraben als onderdeel van een verbinding van de Elbe naar Wismar als een concurrerend kanaal naar het Stecknitz-kanaal.
Het Schaalseekanaal is ongeveer 6 km lang en loopt de eerste 3 km onder het maaiveld na het verlaten van de Salemer See en vervolgens nog 3 km als een opgehoopte dam. Het kanaal eindigt bij de Farchauer Mühle aan de zuidkant van de Küchensee bij Ratzeburg. Het hoogteverschil bedraagt 30 m en voedt de waterkrachtcentrale van Farchau sinds december 1925.
de.wikipedia.org/wiki/Schaalseekanal

Helaas is het kanaal niet continu bevaarbaar omdat het is ontworpen als waterkrachtcentrale. Achter de energiecentrale kun je echter heerlijk enkele kilometers naar de Schaalsee peddelen.

Vanaf de brug heb je een prachtig uitzicht op het kanaal en de aangrenzende samenvloeiing met de Küchensee.