Petacciato

Ik ben met de fiets in dit kleine dorp aangekomen, waarbij ik de 225 meter heb afgelegd die het van de zeespiegel scheidt, omhoog vanuit de vallei die het scheidt van de gemeente Montenero di Bisaccia. Een goede training of een beetje hulp bij het trappen wordt aanbevolen.

De geschiedenis van Petacciato is zeer oud, maar tegelijkertijd van onzekere oorsprong, aangezien er gedeeltelijk twijfelachtige documentatie bestaat. In de pre-Romeinse tijd werd het bezet door de Frentani, een volk van onzekere afkomst. Volgens sommige historici stammen deze in feite af van de Samnieten, volgens anderen echter van de Liburniërs, de Sabijnen of de Etrusken. De namen zijn ook meervoudig: Petazio, van Grieks-Romeinse oorsprong, betekent hoed met brede rand, Potare, wat 'in overvloed drinken' betekent, waarschijnlijk vanwege de aanwezigheid van talrijke bronnen op zijn grondgebied, evenals Betavium, " Petacciata", "Pitacciato", enz.Het grondgebied van Petacciato is altijd betwist door verschillende volkeren en bandieten. Het werd aangevallen door de Goten (5e eeuw), de Byzantijnen (6e eeuw), de Longobarden (7e eeuw).Het kustcentrum is verschillende keren verwoest door aardbevingen; Het vermelden waard zijn de gebeurtenissen in de jaren 1117, 1125 en 1456. Vooral deze laatste veroorzaakte in de nacht van 4 op 5 december een verschrikkelijke verwoesting van de stad, met als gevolg de dood van talrijke inwoners. Een paar jaar van armoede en verlatenheid van het land volgden.In 1463 werd Petacciato opnieuw met de grond gelijk gemaakt door de Angevins, in de strijd tegen de Aragonezen die Petacciato samen met Guglionesi, een naburige stad, krachtig hadden verdedigd. Pas tegen het midden van de 16e eeuw beleefde Petacciato opnieuw momenten van voorspoed. In feite waren er nederzettingen van Slavische mensen die de herbevolking van het gebied garandeerden. Het werd bij de Universiteit van Guglionesi gevoegd, maar in 1618 werd de Feudo di Petacciato verkocht en in 1619 overgenomen door de hertog van Celenza (Abruzzo) Giulio Cesare Caracciolo.
Deze hebben bijgedragen aan het versterken van die fase van herbevolking en economisch herstel van het land.Tegen het einde van de 16e eeuw werd Petacciato binnengevallen door de Turken en werd het een toevluchtsoord voor bandieten.In zijn lange en onrustige geschiedenis ervoer Petacciato ook de heerschappij van de D'Avalos, een nobele Napolitaanse familie die aanzienlijk heeft bijgedragen aan het herstel van de economische, sociale, culturele en religieuze ontwikkeling van de stad.
Petacciato werd, ondanks zijn duizendjarige geschiedenis, pas op 30 december 1923 een onafhankelijke gemeente en maakte zich los van Guglionesi.

Monumenten en bezienswaardigheden Normandisch kasteel: het ligt in het hoogste deel van de oude stad en dateert uit de 11e eeuw. In 1463 weigerde het leengoed zich te onderwerpen aan het Vasto-gezag van Antonio Caldora en werd het in brand gestoken. Het kasteel werd in de 16e eeuw, na de laatste Ottomaanse aanval, verschillende keren verwoest door Saraceense en Turkse invallen, en werd in de 19e eeuw gerestaureerd als een renaissancepaleis, voorzien van enkele neogotische versieringen. De rechthoekige structuur heeft de vorm van een adellijk paleis, waarvan de middeleeuwse kenmerken terug te vinden zijn in de bovenkant versierd met consoles en in het toegangsportaal, met zijdelingse scharnieren, aangezien het in het verleden verbonden was met een ophaalbrug.
Kerk van Santa Maria di Petacciato: gebouwd in Apulische Romaanse stijl in de 13e eeuw met de restauratie van Frederik II, de kerk was tot 1967 gewijd aan San Rocco en heeft een enkel schip. Vervolgens is er nog één toegevoegd, samen met de drie analyses[onduidelijk]. De klokkentoren is een stoere toren die boven de stad uitsteekt. De zeer kleine en intieme façade is een renaissancebewerking van de rechterkant van de kerk, ingeklemd tussen de klokkentoren en de burgerwoningen.
Torre di Petacciato: kusttoren van het verdedigingssysteem tegen de Turken, gebouwd in opdracht van Karel V in de 16e eeuw. De toren van vandaag is een ruïne, in tweeën gedeeld, die gerestaureerd moet worden.
Kerk van San Rocco: gebouwd in 1967, ingehuldigd door mgr. Giovanni Proni ligt in het moderne deel van de stad, aan de Viale Pietravalle.