Sentier Nietzsche

Vanaf 1883 verbleef Friedrich Nietzsche verschillende keren aan de Côte d'Azur: terwijl hij het pad beklom van de zeekust naar het "prachtige Moorse dorp Èze, gebouwd in het midden van de rotsen", schreef hij het derde deel van zijn werk "Zo sprak Zarathoestra".

Nietzsche voelde zich altijd aangetrokken tot de landen rond de Middellandse Zee en lang vóór Albert Camus sprak hij zelfs van een "Pensée de Midi" (Gedachte van het Zuiden).
De helderheid en precisie van de lijnen, die een heldere geest vertegenwoordigen, zijn beter voor hem dan de noordelijke nevels van koudere landen.
"O, die Grieken! Ze wisten hoe ze moesten leven: iets waarvoor het nodig is om moedig stil te staan bij de oppervlakte, de plooi, de huid, het uiterlijk te aanbidden, bij vormen, geluiden, woorden, bij de hele Olympus van het uiterlijk om te geloven ! Deze Grieken waren oppervlakkig... vanuit de diepte".

Elk gedicht is een magische bezwering die de ziel voorbereidt op reizen naar een mysterieus hiernamaals. En welk mooier gedicht is er ooit geschreven dan Nietzsches Zarathoestra? Als ‘de mens een brug voor de mens is’, dan leidt zijn bovenmenselijkheid tot vriendschap.
o middag van het leven, plechtige tijd!
O tuin van de zomer!
Rusteloos geluk in het treuzelen, op de loer liggen, in wachten:
Ik wacht dag en nacht op de vrienden;
Waar zijn jullie vrienden? Kom op, het is tijd, het is tijd!
O middag van het leven, tweede jeugd!
O tuin van de zomer!
Rusteloos geluk in rusten, op de loer liggen, in wachten!
Ik wacht op de vrienden, dag en nacht klaar,
De Vrienden NIEUW. Kom op, het is tijd, het is tijd!
In de zekerheid van een gemeenschappelijke overwinning vieren we het festival der festivals:
De vriend Zarathoestra is gekomen, de gast van de gasten.
Nu lacht de wereld, de verschrikkelijke sluier is gescheurd,
De bruiloft is door licht en schaduw tot stand gekomen.