Grafstenen Sint-Catharinaklooster

Het klooster werd in 1246 gesticht door Dominicanen. Er ontstond een kloostercomplex bestaande uit verschillende gebouwen. De driebeukige Sint-Catharinakerk werd gebouwd als hallenkerk met een lengte van 60,94 meter en een breedte van 18,46 meter. Het was de grootste kerk in Reval. Er was een school en een bibliotheek in het klooster. De gesproken talen waren Duits en Ests. Het klooster pleitte tegenover de kerkelijke autoriteiten voor het recht van de stad Reval om een eigen school te behouden. Er bestond een nauwe band tussen het klooster en de heersende klassen van de samenleving. Manndays werden uitgevoerd door de ridderschap in het klooster. Het klooster ontving herhaaldelijk legaten en schenkingen van de Raad, het Grote Gilde en de Mee-eters. Ook richtten ze altaren op in de kloosterkerk en begroeven familieleden.
Op 14 september 1524, in de nasleep van de opkomende Reformatie, vond er een beeldenstorm plaats in het klooster, waarbij belangrijke kunstwerken en wetenschap werden vernietigd. Alleen de Zwartkoppen waren er eerder in geslaagd hun altaar in veiligheid te brengen. Vervolgens stond hij lange tijd in het Huis van de Zwartkoppen. In januari 1525 verdreef het stadsbestuur van Reval de monniken uit de stad en ging de kerk naar de Estse gemeenschap.
In 1531 werden delen van het kloostercomplex door een brand verwoest. De rest van het complex raakte in verval en deed later dienst als munitieopslagplaats en onderkomen voor bedelaars. De kerk werd verkocht aan particulieren en werd door diverse verbouwingen structureel sterk verbouwd en als opslagplaats gebruikt. Uiteindelijk bleven alleen de kloosterkerk uit het einde van de 14e eeuw en delen van de kloostergang, zoals de slaapzaal, de bibliotheek, de refter en delen van de kloostergang, intact.
Deze goed bewaarde grafplaten, afkomstig uit de kerk, werden aan de zuidmuur van het klooster langs de Katharinengasse bevestigd om het verwoeste klooster te herdenken.