Der Gänseschnabel bei Ilfeld

De legende van de ganzenbekIn Ilfeld woonden ooit monniken in het kloostergebouw dat tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven, volgens de strenge regels van de orde van de norbertijnen. Ze werkten, baden en leefden een leven in afzondering. Het werd hen - onder dreiging van zware straffen - verboden de kloostermuren te verlaten. Ze mochten ook niet trouwen, want ze hoefden alleen God, hun Heer, nederig te dienen.Een van de monniken, ze noemden hem Gregor, zag bijna dagelijks een meisje met een zwerm ganzen langs de kloostermuur komen. Het lange, blonde haar van de ganzenhoeder glansde van verre. Haar mooie haar was de enige sieraden die ze bezat, want ze was erg arm.

Moeder en vader waren vroeg overleden en dus moest ze bij vreemden dienen. Ze hoedde de ganzen van de vreemdelingen en kreeg daarvoor weinig loon en eten, ze had niet genoeg geld voor nieuwe kleren. Als het in de herfst guur en koud werd, verstijfde ze vaak bitter in haar dunne, grijze kiel. Op zulke dagen ging de Gänseliesel, zoals het hele dorp haar noemde, met een bijzonder droevig gezicht naar het bos om daar haar dagelijkse werk te voltooien.De monnik Gregor had medelijden met het mooie kind. Dag en nacht dacht hij na over hoe hij Gänseliesel kon helpen. Op een dag deed hij wat hem ten strengste verboden was. Hij verliet de kloostermuren en volgde de ganzenlelie het bos in. Liesel was heel blij dat er eindelijk iemand voor haar zorgde. Ze werden allebei erg dol op elkaar. Vanaf dat moment ontmoetten ze elkaar stiekem elke dag in het bos. Gregor had graag met Liesel willen trouwen, maar als monnik mocht hij dat niet doen.

Hoewel hun geheime liefde voor de mensen verborgen bleef, zagen of hoorden de bosgeesten het.Op een dag, toen de monnik op een van de bergen aan de rand van de Ilfeld-vallei stond en naar zijn Liesel aan de andere kant zwaaide, kwam er een boze heks aansluipen. Omdat Gregor buiten het klooster was, had ze macht over hem. Ze betoverde hem met veel lawaai en rook tot een machtige rots. Toen Gänseliesel jammerde over zijn ongeluk en bitter huilde, werd ze overvallen door dezelfde magie van de boze heks. Ze werd veranderd in een rots die eruitzag als de snavel van een gans. Daar stonden ze tegenover elkaar en vanaf dat moment waren ze voor altijd gescheiden.Beide rotsen zijn nog steeds te zien. De "monnik" en de "ganzenbek" kijken elkaar onbeweeglijk aan op de bergen en wachten op verlossing van de betovering van de heks, zodat ze nog steeds samen gelukkig kunnen zijn.