Saint-Lizier

Saint-Lizier, genesteld in de Ariège, biedt een duik in het verleden met zijn bewaard gebleven middeleeuwse erfgoed. Het behoort tot de mooiste dorpen van Frankrijk en verleidt met zijn kathedraal en zijn fresco's. Dit rustige dorp was vroeger een bisschoppelijke zetel en een tussenstop op weg naar Santiago de Compostela. Het heeft zijn oudere gebouwen perfect behouden en is een omweg waard.

Saint-Lizier (in Gascon: Sent Líser) is een Franse gemeente in het noordwesten van het departement Ariège, in de regio Occitanie. Historisch en cultureel maakt de stad deel uit van Couserans, een land met Gasconse wortels, gestructureerd door de loop van de Salat.

Blootgesteld aan een veranderd zeeklimaat, wordt het drooggelegd door de Salat, de Baup, een arm van de Salat, de Marcazeau, de Merdançon-stroom en verschillende andere kleine rivieren. De stad, opgenomen in het regionale natuurpark van de Pyreneeën van de Ariège, beschikt over een opmerkelijk natuurlijk erfgoed: een Natura 2000-gebied (“Garonne, Ariège, Hers, Salat, Pique en Neste”) en zes natuurgebieden van ecologisch, fauna- en florabelang.

Saint-Lizier is een stedelijke gemeente die in 2020 1.367 inwoners telt. Het behoort tot de stedelijke eenheid Saint-Girons en maakt deel uit van het verzorgingsgebied van Saint-Girons. De inwoners worden de Licerois of Licéroises genoemd.

Het architecturale erfgoed van de gemeente omvat tien gebouwen die beschermd zijn als historische monumenten: de kathedraal Notre-Dame-de-la-Sède, geklasseerd in 1994, de kathedraal Saint-Lizier en het klooster, geklasseerd in 1886, de Notre-Dame-kapel du Marsan , geklasseerd in 1973, het Hôtel-Dieu, geklasseerd in 2005, het canonieke huis, geklasseerd in 1989 en vervolgens geklasseerd in 1991, het huis Loubières, geklasseerd in 1929, de geboorteplaats van Aristide Bergès en het Prat du stationery. Ritou, geklasseerd in 2007 , de Gallo-Romeinse muren, vermeld in 1912, het bisschoppelijk paleis, vermeld in 1993, en de Pont de Saint-Lizier, vermeld in 1927.