Rabensteiner Wald

Het Rabensteiner Woud is een bosgebied van ongeveer 900 hectare in het westen van de stad Chemnitz, een klein deel ligt in het gebied van de wijk Pleißa van de stad Limbach-Oberfrohna. Het is gelegen aan de "Rabensteiner Höhenzug". Deze heuvelrug scheidt de noordelijke rand van het Ertsgebergte van de zuidelijke rand van het Centraal-Saksische löss-leemgebergte. Het hoogste punt, de Totenstein, bereikt 479 meter boven zeeniveau (NN), het laagste punt 330 m boven zeeniveau. NN. In het westen gaat het de bossen in op de Langenbergerhöhe tot aan het Oberwald-stuwmeer.
Het Rabenstein-bos wordt al heel lang door mensen gebruikt. Het is al meer dan 500 jaar in Saksisch bezit. In de 16e eeuw bestond het voornamelijk uit beuken, sparren, dennen, berken en espen. De spar was hier onbeduidend of helemaal afwezig. Er zijn geen aanwijzingen van "gehouwen hout" (= geplunderd bos), dus het moet een hoogwaardige inventaris hebben gehad. Het werd gegeven als een halve Saksische mijl lang en een kwart Saksische mijl breed. In 1936 was de samenstelling van boomsoorten radicaal veranderd. Nu bestond het voornamelijk uit puur sparrenhout. De beuken, dennen en berken evenals espen werden teruggedrongen tot de kleinste gebieden. Volgens de theorie van zuivere bodemopbrengsten werd de zuivere sparrenstand als de meest winstgevende beschouwd en werd het bosbeheer dienovereenkomstig ontworpen met het Saksische smalle ontginningssysteem. Vanaf 1945 veranderde de boomsoortensamenstelling weer radicaal. Het grootschalig kappen van wortelstronken en jonge bomen direct na de Tweede Wereldoorlog diende om het tekort aan hout (brandhout) op te vangen. Er moesten ook aanzienlijke herstelbetalingen in de vorm van hout worden betaald. De boomsoort sparren werd teruggedrongen tot minder dan de helft van het bosgebied, aangezien vooral berken en espen in grote aantallen groeiden op de vrijgemaakte gebieden. Op delen van het bos ontstond als gevolg van landhervorming landbouwgrond, die later werd omgezet in volkstuinen en bouwgrond. Halverwege de jaren zeventig van de 20e eeuw werden de grote tracés voor de bovengrondse hoogspanningslijnen het bos ingehakt. Tegelijkertijd werd een begin gemaakt met het vervangen van de opstanden, die als minder productief werden beschouwd en werden gedomineerd door loofbomen zoals berken, door nieuwe sparrenaanplantingen in de kaalslag. Dit ging zo door tot 1990, zodat er in die tijd bijna geen hardhouten stands meer werden gecreëerd. De pure coniferenopstanden konden weer een groter deel van het areaal innemen. Deze bestanden zijn vooral te vinden rond de Totenstein. Vanaf 1970 werd het recreatiegebied Oberrabenstein met het Rabenstein-stuwmeer en de Rabenstein-wildpoort ingericht. In deze gebieden werd het bos aanzienlijk beïnvloed door de vestiging van Europese wilde dieren en bouwmaatregelen. Een deel van de beekdalen verdween in het stuwmeer en bosopstanden werden omheind en de dieren die daar werden gehouden, vormden ze tot op de dag van vandaag door te schillen, te spitten en te schuren.
(Wikipedia)