Charbonnage du Bois du Cazier

De oorsprong van de steenkoolwinning gaat terug tot 30 september 1822, toen de kolenconcessie bij Nederlands koninklijk besluit van Willem I werd verleend aan een zekere Eulalie Desmanet de Biesme, née Propper de Hun. Said Eulalie had van baron Jean-Baptiste de Cazier onder meer twee bossen geërfd, respectievelijk Bonbois en Hublinbut genaamd, gelegen in de gemeente Marcinelle, evenals de steenkool die ze konden bevatten. Deze laatste, die in 1812 kinderloos stierf, had zijn eigendom nagelaten aan mevrouw Desmanet, aangetrouwde familie, en aan een neef, René-Albert de Cazier. Ze deelden de erfenis bij notariële akte van 1 mei 1813. Het bos kreeg de naam "Bois De Cazier", ter nagedachtenis aan de baron. Het is misschien een gevolg van een transcriptiefout dat "de Cazier" "du Cazier" werd.Op 11 februari 1861 werd een vennootschap opgericht onder de naam van hun eigenaars "Tournay, de Decker, Brichart et Cie", die op 5 augustus 1874 de Société anonyme du Charcoal du Bois de Cazier werd. De concessie, hoewel winstgevend, werd in 1898 opgegeven vanwege het veelvuldig vrijkomen van mijngas.Op 4 februari 1899 werd de concessie gekocht door S.A. des Charbonnages d'Amercoeur en beheerd door de Société Anonyme du Charbonnage du Bois du Cazier.In 1904 werden de concessies Bois du Cazier en Marcinelle-Sud samengevoegd; op 26 april 1910 breidde de concessie van Bois du Prince het door het bedrijf geëxploiteerde gebied uit. Op 13 november 1922 werden twee uitbreidingen toegestaan, waardoor het geëxploiteerde gebied op 875 ha kwam. In het begin van de 20e eeuw zijn daar twee waterputten gegraven. Een derde put op 1.175 meter hoogte, genaamd "Foraky", gegraven in 1954, werd nog steeds gegraven tijdens de ramp van 1956.De operaties worden acht maanden na de tragedie hervat. Het bedrijf werd op 15 januari 1961 in vereffening gesteld. In 1963 werd de exploitatie van het Bois du Cazier gedeeltelijk hersteld om het definitief te sluiten op 9 december 1967