Fort Pulaski

Fort Pulaski is een nationaal monument en een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis. Het werd in de 19e eeuw gebouwd om Savannah te verdedigen tegen aanvallen en speelde een sleutelrol in de burgeroorlog. Bezoekers kunnen meer te weten komen over de geschiedenis van het fort door middel van rondleidingen, tentoonstellingen en ranger-programma's.

Het fort is een prachtig voorbeeld van 19e-eeuwse architectuur. De muren van het fort zijn gemaakt van baksteen en zijn meer dan 3 meter dik. Bezoekers kunnen het interieur van het fort verkennen en leren over de constructie en het ontwerp.

Fort Pulaski ligt op Cockspur Island, een prachtig natuurgebied. Bezoekers kunnen genieten van de stranden, moerassen en bossen van het eiland. Er zijn ook wandelpaden en een camping op het eiland.

Het verhaal van Fort Pulaski is relatief snel verteld, maar toch indrukwekkend, of misschien juist daarom. Het fort werd gebouwd na de Engels-Amerikaanse oorlog van 1812-1815 om de stad Savannah te beveiligen tegen Cockspur Island voor de kust. Na voltooiing in 1847 werd het niet echt gebruikt, maar na het uitbreken van de burgeroorlog bezetten Zuidelijke troepen het snel met een troepenmacht van ongeveer 385 man en versterkten het bovendien. Ze "vergaten" echter Tybee Island veilig te stellen, dat nog verder weg lag en dat de troepen van de Unie dankbaar gebruikten als bruggenhoofd. Vanaf hier vond de belegering van het fort plaats in april 1862, hoewel de term "belegering" niet echt een nauwkeurige omschrijving is van deze korte militaire operatie. De vakbonden gebruikten een nieuw type kanonnen met getrokken loop, die een veel groter bereik, nauwkeurigheid en doordringingsvermogen hadden dan de oude kanonnen met gladde loop. Bovendien kende de commandant van het beleg, Quincy Gilmore, de zwakke punten van het fort uit zijn tijd als burgerlijk ingenieur in het leger. Zo werden op 11 en 12 april 1862 meer dan 5.000 schoten op het fort afgevuurd over een afstand van 1,5 tot 3,5 kilometer, waarbij aanzienlijke schade aan de bakstenen muren werd aangericht. De Zuidelijke commandant vreesde terecht een explosie van zijn buskruitvoorraden en gaf na 30 uur beschietingen opdracht de witte vlag te zwaaien. Bakstenen vestingwerken hadden dus eindelijk hun langste tijd gehad en Quincy Gilmore werd gepromoveerd tot brigadegeneraal.

In het verdere verloop van de Burgeroorlog deed Fort Pulaski nog steeds dienst als gevangenis voor de zogenaamde "600 Immortals". Er waren iets minder dan 600 Geconfedereerde officieren die hier de winter van 1864/65 als krijgsgevangenen moesten standhouden. Door ondervoeding en slechte gevangenisomstandigheden stierven 13 van hen. Na de burgeroorlog werd het fort militair verlaten en werd het uiteindelijk een nationaal monument voor herdenkingsdoeleinden in de jaren 1920.

Bezoekers van nu worden getrakteerd op een kijkje in de geschiedenis van het fort. Net als bij Fort Sumter bij Charleston worden er tal van details verstrekt. Men krijgt een glimp van de officiers- en manschappenverblijven, de ziekenboeg, de kapel, de wachtkamer, de munitiedepots, de gevangenis en natuurlijk de kazematten en geschutsopstellingen. De parkwachters zijn uiterst vriendelijk, behulpzaam en voorkomend. Een wandeling rond de buitenmuren is bijzonder indrukwekkend, omdat je hier "uit de eerste hand" de schade kunt zien die is aangericht door de kanonnen van de Unie.

Informatie op nps.gov/fopu/index.htm