Een stervende plaats (Manheim)

Manheim werd voor het eerst genoemd in een document in 898. Dit is een schenkingsakte waarmee koning Zwentibold de eigendom overdraagt aan onder meer het klooster van Essen in Manheim (toen nog Mannunhem).
In 1027 ging de heerschappij over naar het aartsbisdom Keulen.
Vanaf 1954 vormden de gemeenten Buir en Manheim een gemeenschappelijk administratief district.
Manheim was tot 1974 een zelfstandige gemeente, voordat de plaats met ingang van 1 januari 1975 door de Keulse wet aan de nieuwe stad Kerpen werd toegewezen.
Manheim is sinds 2012 geleidelijk verplaatst. Hiertoe is in 2007 de aanvraag tot voorbereiding van het bruinkoolplan Hambach, het feitelijke onderdeel van de hervestiging van Manheim, opgesteld en ingediend bij de mijnbouwautoriteit. De goedkeuring werd op 8 juni 2011 verleend door de deelstaatregering van Noordrijn-Westfalen. Vanaf ongeveer 2022 zal het gebied dan worden gebruikt voor mijnbouwdoeleinden.Bron: Wikipedia
de.wikipedia.org/wiki/Manheim

Nadat de hervestiging bijna voltooid is, lijkt Manheim (oud) steeds meer op een spookstad. De meeste huizen staan leeg en sommige zijn al gesloopt. Op sommige plekken zie je niet meer dat hier vroeger huizen stonden.
Het is moeilijk voor te stellen wat een gevoel dat voelt voor de voormalige bewoners, van wie sommigen hier al sinds hun geboorte wonen en afkomstig zijn uit families die hier al generaties lang wonen.

Zeer interessant, een bezoek waard - maar je krijgt een misselijk gevoel als je bedenkt wat hier allemaal het slachtoffer zal worden van de kolen en hoeveel mensen en de natuur worden aangetast. 🙁