S-charl

Een echt juweeltje in het midden van nergens. De heenreis (met de bus) is best avontuurlijk. Het landschap, gekenmerkt door verschillende modderstromen, is indrukwekkend!

Arvenwald (aangrenzend Zwitsers dennenbos van Europa)
De God da Tamangur in het landschappelijk indrukwekkende Val S-charl is het hoogste, aaneengesloten steendennenbos van Europa en kan tijdens een gemarkeerde wandeling worden verkend.
Tekst / bron: Tourismus Engadin Scuol Samnaun Val Müstair AG
engadin.com/de/arvenwald-god-da-tamangur

S-charl
De naam "Scharles" verschijnt al in 1095. De heren van Tarasp schonken landgoederen in S-charl aan het Scuol-klooster in de 11e en 12e eeuw. De kapel dateert waarschijnlijk uit dezelfde periode. In 1499 en 1621 werd de nederzetting platgebrand. In de 16e eeuw waren er 70 huizen in S-charl, rond 1825 was er zelfs een school (die ook bezocht werd door kinderen uit Scuol omdat ze daar Duits konden leren). Tot 1950 was de fractie het hele jaar door bewoond. De laatste bruine beer in Zwitserland werd hier in 1904 neergeschoten.
Mijnbouw was eeuwenlang belangrijk voor S-charl en het aangrenzende Val Mingèr. Zilver- en looderts werd gewonnen van 1317 tot 1652 en daarna opnieuw in de eerste helft van de 19e eeuw. De zilvermijn werd in 1317 uitgeleend aan verschillende Engadiner families en in 1356 aan de familie von Planta von Zuoz. Tot de afkoop van Unterengadin in 1652 was het koninklijke mijnbestuur in handen van de graven van Tirol en de heersers van Oostenrijk. In de 17e eeuw kwam de lood- en zilverwinning tot stilstand. Van 1819 tot 1829 werd de fabriek gerund door Johann Hitz uit Klosters. Van 1823 tot 1828 werd 8.060 kg lood en 200 kg zilver gewonnen. Uit deze periode dateren ook het Knappenhaus en de zogenaamde Schmelzra. In het midden van de 19e eeuw werden mijnbouwactiviteiten definitief stopgezet. De ruïnes van de Schmelzra, gerenoveerd in 1989 en nu een mijn- en berenmuseum in het nationale park, herdenken de mijnactiviteiten.
Tekst/bron: Wikipedia
de.wikipedia.org/wiki/Val_S-charl