Sint-Laurentiuskerk

Tegenwoordig is St. Lawrence's laatgotisch met een neogotisch hoofdaltaar met een retabel uit rond 1500 met zes scènes uit het leven van Maria. De luiken tonen scènes uit het leven van Saint Laurence. De kerk bevat een tabakswinkel uit de tweede helft van de 16e eeuw en twee barokke biechtstoelen. De kerk heeft ook negen heiligenbeelden en een 3 meter hoog beeld van Sint-Christoffel.

Op de plaats van deze kerk bestond reeds een romaanse kerk, en deze werd waarschijnlijk verwoest in 1360, toen het Prinsbisdom Luik een strijd voerde om het bezit van het Graafschap Loon. Het patronaatsrecht was in handen van de Abdij van Herkenrode. Reeds eind 14e eeuw begon men met de bouw van de laatgotische kerk.
De huidige Sint-Laurentiuskerk is een laatgotische kruisbasiliek. De toren kwam gereed in 1411 en is opgetrokken in Maaslandse mergelsteen. Het schip kwam gereed in 1476 en heeft buitenmuren uit baksteen, terwijl de binnenmuren evenals de toren uit mergelsteen bestaan. De kerk werd omstreeks 1585 geplunderd door troepen van Willem van Oranje. In 1608 woedde er een wervelstorm, waarbij de torenspits afbrak en in de middenbeuk viel. Herstel van het schip liet lang op zich wachten en definitief herstel vond vermoedelijk pas omstreeks 1720 plaats.
In 1910 werd de kerk vergroot met twee traveeën, waartoe de toren over een afstand van 9,4 meter moest worden verplaatst. Hiertoe werd de hulp van de Amerikaanse ingenieur Henry Weiss ingeroepen. Van dit voor die tijd unieke evenement zijn een aantal herinneringen bewaard gebleven.
Op 13 september 1944 werd het dorp door de Duitsers in brand gestoken. Tal van kerkschatten gingen daarbij verloren. De kerk werd in 1950 herbouwd onder leiding van architect Van den Dael.