Kilianstollen gedenkteken

Tussen eind 1915 en begin 1916 richtten de Duitsers aan de kant van de Lerchenberg-heuvel, direct achter hun eerste verdedigingslinie, een ondergrondse schuilplaats op die plaats bood aan bijna 500 soldaten. De soldaten gebruiken het om uit te rusten en schuilen daar tijdens het Franse artillerievuur voordat ze terugkeren naar hun gevechtsposities zodra het vuren eindigt. De noord/zuid georiënteerde galerij, evenwijdig aan de sleuven, is circa 125 m lang, 1,10 m breed en 1,70 m hoog. De Kilianstollen is gebouwd op een diepte tussen 3,5 en 6 m met behulp van mijnbouwtechnieken. Het sediment werd uitgegraven tot de afmetingen van de aangrenzende frames bestaande uit houten balken die met pen en tapgat waren gemonteerd. Negen van de zestien in 1918 geattesteerde toegangen zijn opgegraven. Ze zorgden voor de verbinding met buiten richting de loopgraven en een holle weg. Een vloersysteem maakte de doorstroming van kwelwater mogelijk. De plaatsing van verticale palen in het midden van de galerij, die de stabiliteit van het plafond lijken te versterken zonder echter noodzakelijk te zijn, is gekoppeld aan de installatie van stapelbedden die de helft van de doorgang veroordelen. De galerijen die geen bedden hadden, hadden houten banken waar de soldaat kon wachten. Ook het bestaan van planken en stoelen werd benadrukt. Boven elke trap werden regelmatig deuren geplaatst of om de lange gang van de galerij te compartimenteren. Ten slotte zou een kamer die in verbinding staat met de galerij kunnen overeenkomen met een kamer die bedoeld is voor officieren. Ook constateren we de aanwezigheid van voorzieningen met betrekking tot opslag en opslag (planken, kassa, kast). De galerij werd verwarmd door kachels, voorzien van elektriciteit en aangesloten op de telefoon.