Fontane del Venchiaredo

Venchieredo-fontein
"Tussen Cordovado en Venchieredo, een mijl tussen de twee steden, is er een grote en heldere fontein die ook de stem heeft om veel verkoelende en gezonde eigenschappen in zijn water te bevatten. Maar de nimf van de fontein geloofde niet dat ze alleen op de deugden van water vertrouwde om de toegewijden te lokken en omringde zichzelf met zo'n prachtige horizon van weiden, bossen en lucht, en met zo'n gastvrije schaduw van elzen en wilgen dat het in echt een nis die Virgil's penseel waardig was, hier waar ze haar kamer graag plaatste.Verborgen en kronkelende paden, het gefluister van beekjes, zoete en bemoste hellingen, niets ontbreekt overal. Het is precies de spiegel van een tovenares, dat helderblauwe water dat, onmerkbaar gutsend uit een bodem van piepklein grind, oprees om in haar schoot het beeld van zo'n pittoresk en pastoraal tafereel te verdubbelen.Het zijn plaatsen die doen denken aan de inwoners van Eden vóór de zonde; en ze laten ons ook zonder walging nadenken over zonde nu we niet langer inwoners van Eden zijn.Daarom komen daar, rond die fontein, de vage meisjes van Cordovado, Venchieredo en zelfs Teglio, Fratta, Morsano, Cintello en Bagnarola, en andere omliggende dorpen, sinds onheuglijke tijden samen op feestelijke avonden. En daar blijven ze lange tijd in liedjes in gelach in gesprekken in snacks tot de moeder, de minnaar en de maan hen terug naar huis leiden. Ik wilde je niet eens vertellen dat jonge mannen ook concurreren met meisjes, want het was al iets om je voor te stellen. Maar wat ik van plan ben op te merken is dat, nadat ik de rekeningen aan het eind van het jaar heb gemaakt, ik geloof en bevestig dat mensen meer naar de Venchieredo-fontein komen om te vrijen dan om te drinken; en bovendien wordt daar meer wijn gedronken dan water. Je weet wel; in deze gevallen is het noodzakelijk om de worsten en ham van de snacks meer te gehoorzamen dan het bijgeloof van passerend water.Ik voor mezelf waren daar de prachtige gewelven van die betoverende fontein; maar één keer durfde ik het maagdelijke kristal van haar sap met mijn hand te ontheiligen. De jacht had me daarheen geleid, gebroken door vermoeidheid en verbrand van de dorst; meer, mijn fles witte wijn wilde niet meer huilen. Als ik nu terug zou gaan, zou ik het misschien in grote slokjes drinken alsof ik mezelf wil verjongen ... "