Moorwald

U kunt hier een heidebos zien. Moren ontstaan op vochtige plaatsen. Hier kan het dode plantenmateriaal dat in het water ligt door zuurstofgebrek niet volledig verteren en ontstaat er veen. Deze veenlaag groeide in de loop van millennia ongeveer 1 mm per jaar en vormde een moeras. Op deze relatief stabiele ondergrond konden berken- en pijnbomen zich vestigen. In tegenstelling tot hun soortgenoten op drogere en voedselrijkere locaties groeien ze echter beduidend kleiner en meer kreupel op de voedselarme heide. Sommige bomen sterven in natte jaren, om in droge jaren weer te groeien. Dit natuurlijke proces is typerend voor veenbossen.
Naast de moerasberk en moerasdennen zijn er andere specialisten die de voedselarme en vochtige leefomstandigheden aankunnen.
De rondbladige zonnedauw (Drosera rotundifolia) bijvoorbeeld 'haalt' zijn voedingsstoffen gewoon uit de lucht. Insecten plakken aan de kleverige bladeren en worden afgebroken door spijsverteringsafscheidingen. Zo krijgt de zonnedauw zijn vitale stikstof.
De groenblijvende moerasporst (Rhododendron tomentosum) volgt de strategie van spaarzaamheid. In plaats daarvan vormt het leerachtige bladeren die licht naar beneden zijn gerold met een dicht roodbruin vilt aan de onderkant. Hierdoor zweet hij minder en wordt zijn stofwisseling vertraagd. Hij kan dus goed overweg met de weinige voedingsstoffen.
De heikikker (Rana arvalis) valt tijdens de paartijd vooral op door zijn blauwe kleur.
Nadere informatie zal binnenkort beschikbaar zijn op een bord ter plaatse.