Seamers' natuurpad

"Naaien"Naaien was een ruw en gevaarlijk ambacht. Dit werk was vooral moeilijk in de bovenloop van het kanaal, omdat er weinig water beschikbaar was. Meestal werden de beken van boven naar beneden geruimd en werd het hout naar de verzamelplaats gestuurd. Noodzakelijke voorwaarden voor succesvol naaien waren zorgvuldige observatie van de natuur, inachtneming van de weersomstandigheden en een geoefende naadtechniek. Ook de maancycli waren belangrijk, omdat er bij het passeren van de maan minder hout werd geschuurd. Met de toenemende ontwikkeling van het bos en de noodzakelijke beheersing van de stortvloed nam de naadhandel af, om eind jaren vijftig volledig te verdwijnen."Bron: informatiebord

"Water als vervoermiddel"Lange tijd was water het gemakkelijkste en goedkoopste vervoermiddel voor korte stukken hout. Van oudsher werd ook meegedragen drijfhout uit het water gehaald met werpankers en naadhaken. In het bankgebied achtergelaten stokken, takken en stammen - het zogenaamde "zandhout" - werden verzameld. Later werden waterkamers gebouwd om het water te regelen en kunstmatige opvangsystemen, de "Trift-harken". Een bijzonder voordeel van driften of naden was dat de te vervoeren goederen dicht bij de consument konden worden gebracht. Drijven werd vooral in mei gedaan, omdat er op dat moment veel smeltwater beschikbaar was."Bron: informatiebord

"Müsel en HauenVeel veldnamen geven aan dat er veel fluitactiviteit is. Sommige hebben betrekking op de typische lading, het hout. Het afgeplatte hout werd afhankelijk van de lengte "Müsel" of "Haua" genoemd. Een muesl is een stuk hout van ongeveer 1 m lang (stam, afgezaagde stam of knots). 2 m lange of grotere blokken worden "Haua" genoemd. Het hout in het zogenaamde "Hochwald" werd door de gemeente "am Stock" geveild aan de houthandelaren. Ze moesten het uitrusten en de Müsel en Hauen naar de oevers van de Frutz voeren. Dit werk werd meestal in de late herfst gedaan. Toen de sneeuw begon te smelten, werd het hout van de oever in de beekbedding "gegooid". Alleen ongespleten hout werd gedraaid. Omdat verschillende boseigenaren meestal aan elkaar zijn genaaid, moesten "Müsel" en "Haua" eigendomsmerken krijgen. De symbolen, grotendeels identiek aan de huissymbolen van de boeren, werden "zwoerdmarkeringen" genoemd en maakten het mogelijk de eigenaar duidelijk te identificeren. Ze werden met de rand van de bijl in de schil van het blok hout gehouwen. Meer waardevolle blokken werden twee keer getrokken, brandhout slechts één keer. Daarnaast kregen de blokken verdere tekens met een hakbijl aan de voorzijde, zodat ook jaren later het hout nog aan de eigenaar kon worden toegewezen. Onherkenbaar hout viel op de eigenaar van het driftsysteem."Bron: informatiebord