Wolfsgrubener See

Voor de irrigatie van de velden en weiden tussen Wolfsgruben en Unterinn wordt een kunstmatig aangelegd meer gebruikt. Klein lido - of privéstrand bij Weihrerhof (voor hotelgasten).

De Wolfsgrubensee, die door een landtong in twee ongeveer gelijke helften wordt verdeeld, is ongeveer 3,3 hectare groot en heeft een stroomgebied van 1,29 km². De maximale diepte bedraagt 4 meter en heeft daarmee een volume van 82.500 m³.
In de zomer doet het water dienst als zwemmeer en in de winter als ijsbaan. Bron: Wikipedia

In het lido aan het meer kun je tot eind augustus dagelijks tot 19.00 uur zwemmen. Entreeprijs: volwassenen € 3 en kinderen van 7 t/m 17 jaar € 2

Het meer dankt zijn naam aan de wolvenkuilen of wolvenvallen die in het gebied rond het meer werden gebouwd. Het meer was oorspronkelijk een natuurlijke vijver, ontstaan door moreneresten uit de ijstijd. Het werd voortdurend vergroot. Tegenwoordig heeft het een capaciteit van 100.000 kubieke meter en is het ongeveer 4 hectare groot. Het water is en was gewild en niet zelden gaf het aanleiding tot geschillen. De waterrechten zijn sinds "onheuglijke tijden" eigendom van de Seemüller: molenbezitters, smeden, wielmakers, zaagbezitters, postzegelbezitters gebruikten het water langs de Seegraben vanaf de uitlaat tot aan de monding in de Eisack. Sinds 1630 regelden schriftelijke contracten het watergebruik strikt en werden er zware straffen opgelegd als ze niet werden nageleefd. Ook het visserijrecht behoorde tot het waterrecht. De pandhouders van het hof Stein am Ritten en de Seemüller deelden tot 1864 de helft van de kosten voor het onderhoud van de vijver, de aanleg- en reparatiewerkzaamheden en het schoonmaken van de inlaatsloten en de molenbeek. Toen werden de Seemüllers de enige eigenaren van het meer en namen vanaf dat moment alle lasten over. Een deel van de kosten dekten ze via de inkomsten uit de visvergunning, de zwem- en scheepsvergunningen en de verkoop van ijs om het voedsel te koelen, en de rest betaalden ze zelf. Nadat de waterrechten aan de staat waren overgedragen en door de elektriciteitsvoorziening in de naoorlogse jaren voor de ondernemers minder belangrijk werden, kreeg het een nieuwe bestemming. Het werd gebruikt om de culturele gebieden van Unterinn te irrigeren. Het irrigatiesysteem werd in 1967 in gebruik genomen. Van de oorspronkelijke rechten hebben de zeemolenaars nog steeds visrechten. De belangengroep telt vandaag 23 leden. Het zet zich in voor het behoud van zijn culturele rijkdommen. (Informatiebord ter plaatse)