Akademischer Forstgarten

De "Academische Bostuin" op Schiffenberg werd in 1825 opgericht als een instituut voor bosbouwstudies dat onafhankelijk was van de universiteit. Het wordt beschouwd als de leer- en proeftuin van het oudste universitaire bosinstituut ter wereld. Hoewel de bostuin een heel bijzonder juweeltje is in de regio, is deze bijzondere tuin bijna vergeten.
Voor meer informatie zie hier:
giessener-land.de/index.php?section=home.php&hk=29&sk=105&at=601&rt=1Er is ook een kleine vijver in Forstgraten en daarnaast een open huis met een houten orgel.

In 1777 werd aan de Universiteit van Giessen een economische faculteit opgericht met nieuwe vakken zoals diergeneeskunde en landbouwwetenschappen. Daartoe behoorde ook de bosbouw, die voor het eerst sinds het zomersemester van 1778 in de studiegids verscheen. Een van de eerste studenten was Georg Ludwig Hartig, die later het begrip duurzaamheid formuleerde. De Economische Faculteit faalde al na acht jaar, maar de bosbouw bleef behouden met een eigen instituut in de Filosofische Faculteit. Deze academische waardering van de bosbouwwetenschap was tot dan toe uniek; het instituut was het eerste bosbouwonderwijsinstituut ter wereld aan een universiteit.Om rekening te houden met het nieuwe onderwerp werd in 1800 een bosbotanisch gedeelte aan de Botanische Tuin van Giessen toegevoegd. Vanaf 1825 werd het verplaatst naar het Schiffenberger Wald. De reden was dat in hetzelfde jaar de Hessische Bosbouwschool werd opgericht, die aanvankelijk onafhankelijk was als staatsinstelling en pas in 1831 bij de universiteit werd opgenomen. Johann Christian Hundeshagen (1783–1834), die voorheen leiding gaf aan de bosbouwschool, werd eveneens benoemd tot directeur van het instituut.
Tot dan toe was het Giessenwoud ernstig beschadigd door overmatige houtkap en bosbegrazing. Varkens, schapen en geiten werden het bos in gedreven en kauwden op de jonge plantjes die niet meer terug konden groeien. De gevallen bladeren werden verzameld en verspreid in de stallen (bosstrooisel), zodat voedingsstoffen voortdurend uit de bodem werden gehaald. Hoewel de bosregelgeving het gebruik op veel manieren beperkte, gebeurde dit vanuit bosbouwperspectief op een lukrake manier.
Tussen 1824 en 1829 liet districtsboswachter Carl Justus Heyer bijna 400 hectare woestenij herbebossen, tegen het bittere verzet van de veehouders van Giessen in. Om hun weerstand te breken liet hij soms mensen 's nachts werken en plantte hij de bomen vanaf de meest afgelegen punten richting de stad. Vanwege hun niet veeleisende karakter gebruikte hij voornamelijk pijnbomen en later gemengd met beuken en eiken (tegenwoordig zijn grote oude dennenbomen in het Schiffenberger Woud terug te voeren op Heyer).