Zingen: het verdwenen dorp

Een van de meest interessante verhalen die verband houden met Borgo del Canto is zeker die van Don Virgilio Galizzi.

Don Galizzi, geboren op 22 november 1886 in Leffe en stierf op 29 december 1952 in Pontida, wordt beschouwd als een priester, genezer en exorcist.

Aan zijn figuur zijn talloze anekdotes gekoppeld die vertellen over zijn bijzondere talenten.

Hij werd in de eerste decennia van de twintigste eeuw gestuurd om het kleine district Canto te presideren en vestigde zich in de pastorie bij de kleine kerk van Santa Barbara, waar hij de dagelijkse ontberingen van het boerenleven deelde met zijn dorpelingen.

Van een fel en vastberaden karakter wordt gezegd dat hij herhaaldelijk naar de stad Pontida ging om de burgemeester ervan te overtuigen een weg aan te leggen die het dorp uit het isolement zou halen en om aansluiting op de elektriciteitslijn te eisen.

Op een ochtend in 1943 gingen enkele fascistische officieren naar Canto om de religieuze man op te halen, waarbij ze hem ervan beschuldigden onderdak te hebben geboden aan Griekse en Slavische gevangenen die uit het concentratiekamp Lallio waren ontsnapt.

Don Galizzi, die met de patrouille vertrok in de richting van Pontida, vlakbij de boerderij van San Bartolomeo, beval de soldaten stil en onbeweeglijk op die plaats te blijven, terwijl hij terugkeerde naar de pastorie.

Er wordt gezegd dat de patrouille werd tegengehouden door een onzichtbare kracht en roerloos en versteend bleef totdat de religieuze man, nu ver weg langs het pad dat terugleidde naar de Canto, hen toeschreeuwde dat ze moesten vertrekken.

De soldaten renden in paniek weg en werden nooit meer gezien.

Paolo Panzeri, bij iedereen bekend als "Ol Paolì del Cant", de Paolino del Canto, was de laatste bewoner van Borgo del Canto.

In december 2001 werd ook hij gedwongen Canto te verlaten, hij stierf op 87-jarige leeftijd.

Hij verhuisde als heel jonge man rond 1920 naar Canto en verhuisde daar nooit meer vandaan, zelfs niet toen de wijk vanaf de jaren vijftig door iedereen in de steek werd gelaten.

“Het land is laag en de ruggen van de jongeren willen niet meer zakken” was zijn verklaring voor de ontvolking.

Hij woonde in een kamer in de wijk, speciaal voor hem gerestaureerd door de toenmalige apotheker uit Pontida.

Zijn leven dacht niet aan het overbodige: geen warm water, geen verwarming, geïsoleerd van alles en iedereen te midden van eeuwen geleden gebouwde ruïnes.