Unterer Ölgraben

De "lagere Ölgraben" is een zijrivier van de Isar en komt uit de uitlopers van Karwendel en Karwendel. Iets stroomopwaarts ligt ook de Oberen Ölgraben. De stromen worden oliegracht genoemd omdat er in hun gebied olieschaliewinning was.
Olieschaliewinning in het bovenste Isardal en in de aangrenzende Tiroolse gemeenten Scharnitz, Seefeld en Reith kunnen terugkijken op een lange gedeelde traditie. Al in de 14e eeuw werd steenolie gewonnen bij lokale boeren. Rondtrekkende handelaren, de zogenaamde Dirscheler of Öltrager, leurden met hun goederen om te ruilen met het middel. Dirschenöl, schalieolie of bergolie - de volkstaal kent verschillende namen voor de olie, die sterk naar asfalt ruikt - was in het dagelijks gebruik een onmisbaar wondermiddel voor mens en dier. Door het hoge gehalte aan organisch gebonden zwavel heeft het een ontstekingsremmende werking en bevordert het het genezingsproces in het gewrichts- en wondgebied. Het sterk ruikende volksgeneesmiddel, een zwarte, sterk ruikende olie, werd verkregen door steen te verhitten vermengd met zogenaamd bitumen. De mijngebieden aan de Beierse kant lagen in het bovenste Isardal tussen Wallgau en Vorderriss. Daar werd tot 1960 olieschalie gewonnen in de Ölgraben-mijn. De eigenaar was het Ichtyol-bedrijf Cordes, Hermanni & Co uit Hamburg, dat een andere mijn zeer succesvol exploiteerde in het gebied van Seefeld en Reith. Ook hier werd tot 1964 olieschalie gewonnen en in de Maximilianshütte in Reith bij Seefeld verwerkt. Tegenwoordig wordt de olie uit Frankrijk geïmporteerd vanuit een fabriek van de bedrijvengroep. Verdere verwerking vindt echter nog steeds plaats in Tirol, waar het bedrijf Ichthyol Gesellschaft in Reith de basisstof voor tal van medicijnen produceert.

De Isar is hier bijzonder mooi