Between the river and canal

Een mooie aangename rit met veel verschillende sculpturen langs de route met veel plekken om te zitten en te rusten naast de rivier of de oude spoorbedding. Er zijn ook verschillende plaatsen langs de route om te eten en te drinken. 98% van de route is geasfalteerd. Er is een stuk van 3/4 mijl waar u de rivier en de spoorlijn verlaat. Vlak voordat u Bardney binnengaat. 55 mijl van het centrum van Woodhall Spa naar het station van Lincoln en terug 👌👌

Vanaf 1142 werden sluizen gebouwd om overstromingen door de zee te voorkomen, en dit culmineerde in de Great Sluis, die in 1766 werd gebouwd. Deze hield het rivierpeil boven Boston in stand en hielp het kanaal eronder af te spoelen. Het land waardoor de lagere rivier stroomt, is het onderwerp geweest van veel landafvoer, en veel afvoeren zijn verbonden met de Witham door vloeddeuren, die ze blokkeren als het rivierpeil snel stijgt. De rivier is bevaarbaar van Brayford Pool in Lincoln tot Boston. De sluizen bevinden zich in Lincoln, Bardney en de Grand/Great Sluis. Doorgang door de laatste is typisch beperkt tot intervallen van 4 uur bij daglicht wanneer de getijdenniveaus geschikt zijn. De rivier biedt watersporters toegang tot de Witham Navigable Drains, ten noorden van Boston, en tot de South Forty-Foot Drain in het zuiden, die heropend werd als onderdeel van de Fens Waterways Link, een project om de rivier te verbinden met de Nene stroomt door de stad Peterborough. Vanaf Brayford Pool linkt de Fossdyke Navigation naar de Trent.
De koers van de Witham, die naar het noorden en vervolgens naar het zuidoosten stroomt, kan het gevolg zijn van ijstijd (en mogelijk isostatische opleving) die oudere rivieren omleidt. [nodig citaat] De bron van de rivier ligt op hoge grond in de buurt van South Witham, Lincolnshire ,[6] op ongeveer 340 voet (100 m) boven de munitiedatum (AOD). Na een korte stroom naar het oosten om South Witham te bereiken, stroomt het over het algemeen naar het noorden, door Colsterworth waar het wordt doorkruist door de A1-weg, die grotendeels de lijn van de rivier volgt naar Newark on Trent. Bij Great Ponton wordt het vergezeld door de Cringle Brook op de linkeroever en gaat het verder door Grantham, waar het al is afgedaald tot 170 voet (52 m) AOD. Na Barkston draait het naar het westen om door Marston te gaan. Foston Beck voegt zich op de linkeroever en bij Long Bennington hervat het zijn noordelijke koers. Voorbij Claypole en in de buurt van Barnby in the Willows vormt het de grens tussen Lincolnshire en Nottinghamshire gedurende ongeveer 4,8 km, voordat het door een oefengebied van het leger in de buurt van Beckingham gaat. De rivier de Brant komt samen op de rechteroever, voordat deze door North Hykeham gaat om Lincoln te bereiken, waar het slechts 16 voet (4,9 m) AOD is.

De bovenwateren zijn belangrijk voor de winning van landbouwwater en voor witvis zoals blankvoorn, brasem en snoek; kleine zoogdieren zoals woelmuizen en inheemse rivierkreeften.[5] Een opening in de kalksteenhelling (zie Lincolnshire Wolds) bij Ancaster kan een eerdere loop van de rivier de Trent in de richting van Boston vertegenwoordigen, maar wordt nu ingenomen door de rivier de Slea.[8]

In Lincoln mondt de rivier uit in Brayford Pool en komt uit via een smal kanaal dat onder de middeleeuwse High Bridge doorloopt.[9] De brug beperkt niet alleen de navigatie vanwege zijn kleine formaat, maar de hoeveelheid water die door de opening kan gaan, is beperkt in tijden van overstroming. Dit wordt opgevangen door de Sincil Dyke, die het hoofdkanaal verlaat bij Bargate Weir en 2,4 km lang door de industriële gebieden ten zuiden van het stadscentrum loopt. Vroeger voegde het zich weer bij het hoofdkanaal bij Stamp End, maar werd omgeleid naar de South Delph, een afwateringsgreppel die in het begin van de 19e eeuw door John Rennie werd aangelegd en die aansluit op het hoofdkanaal onder de Bardney-sluis. De oorsprong van de Sincil Dyke is onbekend, maar het is bekend dat het in het midden van de 13e eeuw werd gebruikt als een afwateringskanaal en waarvan wordt gedacht dat het pre-middeleeuws of zelfs Romeins is. Delen ervan werden in 1847 onder water gezet om de bouw van het centraal station van Lincoln mogelijk te maken.[10]

Vanuit Lincoln buigt de rivier weer eerst naar het oosten, dan naar het zuiden, en maakt een snee door een hooggelegen gordel die bekend staat als de Lincoln Gap. Dit gedeelte is ook voorgesteld als een benedenloop van de Trente tijdens en vóór perioden van ijstijd.

Van Dogdyke bij Coningsby tot Boston werd de noordelijke oever van de rivier gebruikt door een deel van de Great Northern Railway van Lincoln naar Boston. Een langeafstandswandelpad, de Water Rail Way, volgt de loop van de rivier van Lincoln naar Boston. Het pad maakt gebruik van delen van het jaagpad van de rivier en verlaten spoorlijnen, en is in fasen geopend, waarbij de laatste 3,2 km in september 2008 is voltooid. Het pad maakt nu deel uit van Route 1 van het National Cycle Network en beschikt over een aantal sculpturen langs de lengte, elk in opdracht van lokale kunstenaars. Ze omvatten Lincoln longwool-schapen in Stixwould, Lincoln Red-koeien in Washingborough en Lincoln-krullende varkens, die in 1972 uitstierven, in Southrey.

Goede route om de fietsbenen te strekken, prettig voor alle fietsers met veel bankjes langs de route voor een snelle stop