Ceraso

Het is zeer waarschijnlijk dat de Grieken van Focea en Elea (Velia) het hele grondgebied van de huidige gemeente Ceraso hebben afgelegd op weg naar de Terre Rosse en de Beta-pas.
En het is niet uit te sluiten dat sommigen van hen, op zoek naar goed hout om de scheepswerf van Velia te voeden, stopten, en zich toen inhielden, op het grote rivierterras (rivier Palisco = berg, tegenwoordig Palistro) aan de monding waarvan het was de noordelijke haven van Velia. Een plek die hun heel charmant leek, gezien vanaf de top van de Tempe, rijk aan kersenbomen van het geslacht prunus. Een terras omgeven door eeuwenoude hoge bomen.
Ze bleven daar zeker toen de plaats een belangrijk verkeersknooppunt werd. In feite bereikte de rivierweg, de weg langs de Palistro, het; op korte afstand van die plaats passeerde de weg naar de Terre Rosse; vanaf daar begon de gemakkelijke weg die, door de huidige Coste delle monache, leidde naar de Alfa-pas (Cannalonga) en vandaar naar de Vallo di Diano.
Het is echter zeker dat in de vroege middeleeuwen het bewoonde gebied in de plaats bijzonder bloeiend moet zijn geweest als in oude documenten werd aangegeven dat er nabijgelegen nederzettingen waren.
Een perkament gedateerd 6 mei 1149 door paus Eugenius III erkent het klooster van Santa Barbara als "ubi Cerasus dicitur" (waar het Ceraso wordt genoemd) aan de abdij van Cava. Nieuws bevestigd door een ander van paus Alexander II een paar jaar later in januari 1168.
Het bewoonde gebied breidde zich ook uit dankzij zijn gunstige geografische ligging, in het centrum van de steden die toen zijn gehuchten moesten bouwen in de Napoleontische tijd, toen de stad werd gekozen als hoofdstad van de gemeente. Een belangrijk landbouwcentrum, dankzij de zeer vruchtbare alluviale bodems, bleef de stad zich geleidelijk ontwikkelen, met een opmerkelijke toename van de gebouwen in de afgelopen jaren. Dit werd bepaald door de verbeterde economische omstandigheden van de bevolking die niet alleen de renovatie van de oude huizen mogelijk maakten, ze uitrustten met bruikbare moderne garnizoenen, maar ook de bouw van nieuwe woningen mogelijk maakten, vooral eengezinswoningen.