Cappella esterna della Certosa, San Bruno

Cappella esterna della Certosa, San Bruno
Het kartuizerklooster van Santo Stefano
Het eerste klooster bevond zich in de Dauphiné, een streek op de westelijke helling van de Alpen, ten zuidwesten van Savoye, nabij de huidige stad Grenoble, in de zomer van 1084, voor het feest van Johannes de Doper, in een bergachtig en bebost gebied, op 1175 m boven zeeniveau, in het hart van het massief genaamd "Cartusia" in de tijd van Bruno, vandaar de Italiaanse naam "Certosa" en de Franse naam "Chartreuse".
De bouwwerkzaamheden begonnen direct en vorderden snel. Sterker nog, het grootste deel moest voor het begin van de winter klaar zijn. De cellen voor de kluizenaars waren gebouwd rond een bron en moesten lijken op de hutten van herders en houthakkers: primitieve en rustieke constructie, maar redelijk solide. Ze moesten zelfs van jaar tot jaar het gewicht van de sneeuw weerstaan. Aanvankelijk huisvestte elk huis (of cel) twee monniken, waarschijnlijk om tijd en geld te besparen; Pas later had elke eenling zijn eigen cel.
De kerk was het enige stenen gebouw: een sine qua non voor de wijding, die plaatsvond op 2 september 1085 in dienst van bisschop Ugo en onder het beschermheerschap van Onze-Lieve-Vrouw en de Doper. Tegenwoordig is er op de plaats waar de cellen van de eerste kartuizers stonden, een kapel genaamd "Kapel van San Bruno" en een andere gewijd aan de Madonna genaamd "Madonna di Casalibus". Het leven van die eerste vaders van de Gran Certosa is ons bekend door de getuigenissen van de schrijver Guigo in het leven van Saint Hugh en de reiziger Guiberto di Nogent, waaruit, met toevoeging van wat informatie in de "douane" van Guigo en enkele belangrijke zinnen van de brieven van Saint Bruno, Eerbiedwaardige en Saint Bernard creëren een schilderachtig beeld van vurigheid, strengheid en de authentieke monastieke geest. Bisschop Hugo gaf hen alle zekerheid, beschermde hen in elk geschil met buren en stond Bruno en zijn familie volledig eigenaar van de Chartreuse-woestijn toe. De nieuwe eenlingen konden daar dan volledig afgescheiden van de wereld leven in een juridisch onaantastbaar toevluchtsoord dat slechts het uiterlijke kader vormde van een bestaan waarin de essentie elders was. Saint Bruno toonde vaderlijke zorg voor zijn broers en een gevoel voor evenwicht en maatstaf die hem, misschien te vurig, zoals gebruikelijk is voor beginners, tot de zijne deed zeggen: "Als de boog voortdurend wordt uitgerekt, wordt hij losser en wordt hij minder geschikt voor zijn taak". In plaats daarvan, toen hij te lang bij de monniken verbleef omwille van de eenzaamheid, herinnerde zijn vriend Hugh de bisschop van Grenoble aan de plichten van zijn bediening: "Ga naar je schapen". Toen hij de prachtige kliffen zag bedekt met sneeuw en gloeiend in de zon, liet hij zijn diepe en contemplatieve hart zijn gebruikelijke gebed van bewondering en aanbidding van de Schepper uitbreiden: "O goedheid van God!".
Tekst / Bron: Serra San Bruno
visitserrasanbruno.it/visitare-serra-san-bruno/la-certosa-di-santo-stefano