Japanischer Garten

Een deel van het Park der Tuinen en een van de themagebieden

Japanse tuinen zijn een uitdrukking van de Japanse filosofie en geschiedenis. Dergelijke tuinen zijn soms te vinden op privéterrein, in stadsparken, bij boeddhistische tempels of shinto-heiligdommen, maar ook bij historische bezienswaardigheden zoals oude kastelen.Een bijzondere vorm waartoe veel van de bekendste Japanse tuinen behoren is de Zen-tuin in de Kare-san-sui-stijl, waarin water en grotere planten volledig worden vermeden. Deze rotstuinen zijn ook populair geworden als miniaturen in de vorm van een doos van ongeveer dertig centimeter breed voor op het bureau. In de Tsukiyama-stijl (kunstmatige heuvels) worden daarentegen bergen van stenen en kleine heuvels weergegeven, en vertegenwoordigt een vijver de zee. Het is dus praktisch een miniatuurlandschap.

VerhaalDe oorsprong van Zen-tuinen ligt rond het eerste jaar in de Chinese tuinen, die teruggaan op het Taoïsme en het principe van Yin en Yang. Rond 612 verwierf een Koreaanse man genaamd Shikomaro (wat lelijke Maro betekent) bekendheid in Japan vanwege het ontwerpen van indrukwekkende tuinen. Tijdens de Nara-periode (710 tot 794) begon een vrijere implementatie van de natuur in de tuin. In de Heian-periode van 794 tot 1185 waren de dichters die in deze periode opkwamen verantwoordelijk voor de tuinen. De beroemde Ryōan-ji-tempel werd ook rond 1000/1100 gebouwd. Daarbij kwam de stijl van de Shoin-architectuur, waarbij tuinen alleen vanuit bepaalde hoeken worden bekeken, maar nooit het geheel wordt gezien.Vanaf 1615, dus tijdens de Edo-periode, zijn de eerste fulltime tuinmannen bekend. In korte tijd ontstond er een specialisatie tot in de kleinste details. Vermoedelijk bleef Kyoto in 1945 gespaard van bommen vanwege de tuinen.