Sattnitz heuvel

Al in 1909 organiseerde de Vereniging van Skiërs in Karinthië de eerste wedstrijden voor schansspringen op een voorlopige skischans in het noorden van Klagenfurt, vlakbij de brouwerij van Zug. In de winter van 1910 werden daar twee permanente skischansen gebouwd, die sprongafstanden van 30 en 15 meter mogelijk maakten. In november 1910 vond de eerste reconstructie plaats onder leiding van Oberleutnant E. Elsner, die de skischans op Holmenkollen modelleerde. In 1912 en 1914 vonden daar de Karinthische kampioenschappen plaats.
Na de Eerste Wereldoorlog in 1921 werd de nieuwe schansspringinstallatie in Sattnitz bij Viktring gebouwd, die nog steeds in gebruik is. De inhuldiging van de 40 meter skischans vond plaats in februari 1922 met de nationale kampioenschappen. In 1924 werd de skischans herbouwd zodat sprongen van meer dan 60 meter mogelijk moeten zijn. Door het gebrek aan sneeuw in de winter kon het pas in 1926 heropend worden. Meestal werden daar afstanden van rond de 30 meter gehaald. In oktober 1934 kon de skischans eindelijk worden vergroot om sprongen van meer dan 50 meter mogelijk te maken. Van 1935 tot 1940 en daarna weer van 1949 organiseerde de skiclub van Klagenfurt daar jaarlijkse internationale "landcompetities".
Na de Tweede Wereldoorlog werd de Sattnitz-skischans verder uitgebreid met een K81-skischans en andere skischansen. De laatste wedstrijd op de K50 vond plaats in 2000, op de K81, die in een bospad ligt, begin jaren negentig. Vandaag de dag worden de drie kleine met plastic omhulde Sattnitz-skischansen nog steeds gebruikt voor de opleiding van jonge skispringers en worden ook internationale kinderskischansevenementen georganiseerd als onderdeel van het Alpe-Adria-Tournament.