Blick auf Schloss Hülchrath Turm

Kasteel Hülchrath is een tweedelig complex bestaande uit een hoog kasteel en een vestingmuur in het noordoosten. Het hoge kasteel heeft de vorm van een ringkasteel, omdat de 1,75 meter dikke ommuring op het eerste gezicht cirkelvormig lijkt, maar in feite veelhoekig is. De vorm weerspiegelt de plattegrond van het hoge middeleeuwse voorgangercomplex, en de mottenheuvel en de omliggende sloot zijn nog steeds in het terrein te zien. De ringmuur is in de Electorale periode met bakstenen opgetrokken, waardoor deze nieuwe delen sterk afwijken van de oudere onderbouw. Het laagste deel hiervan bestond uit horizontaal gelaagd basalt en Liedberger zandsteen met egalisatielagen van tufsteen. Metselwerk van tufsteen rees erboven uit. In de omhullende muur ten westen van de poorttoren zijn de oude, 0,7 meter hoge kantelen van de lage ringmuur nog goed zichtbaar. Zijn verhoogde opvolger had een vrijdragend kantelen als het bovenste uiteinde, dat werd ondersteund door een spitsboogige zandstenen consolefries. Je kunt het vandaag de dag nog van buiten zien. De vliesgevel werd geflankeerd door drie halfronde schelptorens. De kasteelkapel lijkt in de buurt van het zuidoosten van hen te zijn geweest. De noordoostelijke heet de heksentoren en doet denken aan een donkere episode in de Hülchrather-faciliteit. Dit kreeg in de 17e eeuw bekendheid door talrijke heksenprocessen, waarbij de zogenaamde waterproef in de slotgracht werd uitgevoerd. In 1629 werden 13 vrouwen als vermeende heksen op de brandstapel in Hülchrath verbrand. Een spreekwoord van de bevolking uit die tijd zei: "Wie over de brug in Hülchrath gaat, komt zelden of nooit terug". Een andere halfopen toren staat in het noordoostelijke deel van de cirkelvormige muur. Pas in de 17e eeuw werd daar de zogenaamde bastiontoren gebouwd.

Zelfs vanaf een afstand is er een mooi zicht op het silouette van Hülchrath