Kloster Weyarn

Het Weyarn-klooster werd in 1133 als klooster gesticht door de Augustijner kanunniken onder aartsbisschop Konrad I (1106-1147) van Salzburg. De schenker was graaf Siboto II (rond 1060 - 1136) van de familie Neuburg-Falkenstein, die landgoederen bezat aan de Mangfall, in het Inntal, in de Chiemgau en in Zuid-Tirol. In de oprichtingsakte worden 24 kanunniken genoemd die naast een aantal boerderijen, molens en wijngaarden het kasteel "wiare" kregen. In 1236 ging de priorij van Weyarn in vlammen op, samen met de kerkschat en documenten. Daarna is de pen verlopen. Pas na ruim 100 jaar, in 1343, was de nieuwe kapittelkerk voltooid. Omdat bij de reparaties, uit zuinigheid, de door brand beschadigde funderingsmuren van tufsteen waren inbegrepen, stortte het metselwerk in 1350 opnieuw in. Een relatieve bloeitijd begon toen, onder meer met de toekenning van Hofmark-rechten en de toewijzing van acht hulpkerken, die in 1803 eindigde met secularisatie. In de loop van de 19e eeuw werd een deel van de kloostergebouwen, waaronder de vloer van de prelaat, lukraak gesloopt, waardoor het Weyarn-klooster een van de slechtst bewaard gebleven complexen in Beieren in de afgelopen tijd is. De rest ging in particulier bezit. De kamers van de twee overgebleven kloostergebouwen, die tot 1998 particulier werden gehuurd, werden samen met enkele andere gebouwen van het voormalige klooster aangekocht door de Duitse Orde. De bestelling verplaatste vervolgens het hoofdkantoor van Frankfurt a. M. naar Weyarn. Sinds september 1999 heeft ook de Duitse Orde de parochie overgenomen, zodat met enige rechtvaardiging kan worden gezegd dat de secularisatie van het Weyarn-klooster in 1803 na bijna twee eeuwen is teruggedraaid.Meer details over de spannende en bewogen geschiedenis van het klooster op weyarn.de/MenschenAktiv/History/AKGS-Kloster.htm