Sarastarri

Top van de Sierra de Aralar gelegen in het gelijknamige natuurpark. In de omgeving zijn er een groot aantal holtes en grotten die elk jaar archeologen en spéologen aantrekken om het binnenland van deze bergketen te betreden.

De route die we vandaag hebben gedaan, gaat omhoog naar Alleko en Sarastarri en verlaat de Lizarrusti-heuvel, naast het interpretatiecentrum van het Aralar-natuurpark. De aanduidingen van de wpt komen overeen met de richting tegen de klok in.

GPS is onmisbaar want na Alleko dalen we van het pad af.
Hoewel we soms paden zijn tegengekomen, hebben we ze een paar meter gevolgd of gekruist, met het oog op aansluiting op de weg die ons naar het Lareo-stuwmeer brengt.

Eenmaal bij dat stuwmeer aangekomen, maken we op een bepaald punt een omweg naar rechts die ons naar de top van Sarastarri zal brengen, hoewel we eerst de grot zullen bezoeken die zijn naam draagt.

De toegang tot deze grot is gemakkelijk, je moet een stukje naar beneden gaan op enigszins gladde grond, maar zonder gevaar. Het is raadzaam om hoofdlampen te dragen om het te bezoeken, want eenmaal binnen kunnen we zowel naar rechts als naar links bewegen, op een min of meer comfortabele manier vanwege de breedte. We zijn een paar meter naar links opgeschoven en hebben niet hoeven bukken. Van wat ik later las, hadden we aan de rechterkant een meertje kunnen vinden.

Zowel vanaf de top van Alleko als vanaf de top van Sarastarri kun je genieten van verbluffende uitzichten.

De terugkeer, vanaf het punt waar we de baan verlieten (km 9,5), wordt een beetje verwarrend omdat er geen duidelijk pad is. Het lijkt erop dat er wat was, we zien een verweerde rode en witte markering op een boom. Nogmaals, ik sta erop dat de GPS essentieel is. Zodra je de Ubeiko Leizea wpt bereikt, wordt het pad duidelijker, hoewel het ook weinig afgelegd lijkt.

Ubeiko Leizea is een inham van bijna onbekende diepte waar drie kleine stroompjes uitmonden.

Na iets meer dan een kilometer dit pad gevolgd te hebben, komen we uit op het pad dat grenst aan het moeras. We gaan er langs tot aan de dam (hoewel het pad achter het gebouw is afgelopen, een trede overslaan). Vanaf daar gaan we rechtdoor en we zullen later een kleine tunnel oversteken en we zullen door een prachtig stuk gaan dat is uitgerust met enkele kettingen als vangrail, gezien de verticaliteit van de muur waar we doorheen gaan. Ze zijn niet echt nodig, er is geen gevaar. Vanaf daar is het iets meer dan een kilometer naar de parkeerplaats.