Pieve di San Michele Arcangelo a Metelliano

De parochie werd gebouwd op de overblijfselen van een Romeinse tempel gewijd aan Bacchus. Van deze vorige structuur is alleen een plaquette overgebleven, die de begraafplaats van een Romeins kind markeerde, nu bewaard in het Museum van de Etruskische Academie en van de stad Cortona.
Aanvankelijk werd het geboren als een Ariaanse kerk, in een gebied dat eigendom was van de oude Romeinse familie van de Gens Metellia, waaraan het zijn naam ontleent.[2] Rond de achtste eeuw werd het door de Longobarden, [1] een volk dat toegewijd was aan de Michaelische cultus, omgezet in christelijke eredienst, zoals sommige vroegmiddeleeuwse sculpturale fragmenten in het gebouw lijken te bevestigen. Het eerste historische document dat de voltooiing ervan bevestigt, dateert uit 1014 en is een akte van keizer Hendrik II, waaruit blijkt dat de parochie eigendom was van de abdij van Farneta.[2]
Zoals alle vroegchristelijke kerken, ligt San Michele Arcangelo in Metelliano in de buurt van een Romeinse weg naast een beek, in dit geval de Cassia Vetus Clodia, niet ver van de Esse-stroom.[2]
De parochiekerk werd in de 11e eeuw herbouwd naar een ontwerp van de Aretijnse architect Maginardo. Het nieuwe gebouw rustte op de vorige toren. In 1439 werd de toren afgebroken omdat hij dreigde in te storten.[1] De buitenkant werd in 1674 gepleisterd. [1]
Sinds 1907 wordt het beschouwd als een Italiaans nationaal monument.