Badhaus

Het vroeg neoklassieke badhuis met rijke sculpturale decoratie was het enige parkgebouw dat voor woondoeleinden werd gebruikt en heeft nog steeds originele meubels.

Het badhuis wordt terecht omschreven als een kostbaar meesterwerk in de paleistuinen van Schwetzingen. Keurvorst Carl Theodor liet dit toevluchtsoord tussen 1768 en 1772 bouwen.

De term "badhuis" weerspiegelt slechts gedeeltelijk het doel van het kleine plezierpaleis. Het is zelfs niet bekend of de keurvorst ooit zelf gebruik heeft gemaakt van de grote marmeren poel - waar de naam vandaan komt -. Het is eerder overgeleverd dat hij hier met geselecteerde gasten in kleine kring muziek heeft besproken en gespeeld. De musicus Christian Daniel Schubart herinnert zich een bezoek aan de keurvorst in 1773: "Zoals zijn gewoonte was, bevond hij zich in het badhuis, een klein maar uiterst smaakvol gebouw in de Schwetzingen-tuin, dat de prinsen Gallian en Ysenburg, die Frau von Sturmfeder en een paar van heren waren bij hem. Hij had bijna alle glamour en elke uiting van twijfelende majesteit van zich afgeworpen – zoals Klopstock het uitdrukte – en leek gewoon een goed mens en een beminnelijke metgezel.” Schubart vervolgt met te melden dat de keurvorst zelf de fluit speelde, muziek maakte met de aanwezigen en over literatuur en kunst gesproken.
Bron: schloss-schwetzingen.de/erlebnis-schloss-garten/garten/anlage/badhaus