Benjamin

Benjamin is in gedachten verzonken. Met opgetrokken knieën, gefronste wenkbrauwen en uitgestrekte handen, de ene merkbaar groter dan de andere, lijkt hij te wachten op iets diep in zichzelf. Ook de kijkers wachten. Je scant de sculpturale figuur van Maen Florin met je blik, maar ze beantwoordt je blik niet. Net als bij de andere sculpturen van Florin zorgt dit voor enig ongemak. Je sprookjespoppetjes zitten ergens tussen de pop en de persoon in: ze zijn moeilijk te bereiken. Vooral Benjamins ezelsoren roepen vragen op. In de vorige eeuw werden kinderen soms gedwongen om ezelsoren te dragen als straf voor wangedrag. Zit Benjamin een zin uit te wachten op verlossing? Speelt hij de koppige ezel of is hij juist sterk en wijs, nederig en aanhankelijk als een ezel? In de aanblik van deze jongen, die een eenzaam 'anders-zijn' belichaamt, gaat een spel van schuld en onschuld schuil dat deels ons ongemak verklaart. Dit spel komt ook vaak voor in sprookjes, wat weer een aanwijzing is voor de ezelsoren. Het doet denken aan de griezelige, griezelige elementen uit oude Duitse volksverhalen die een gevoel van vervreemding opriepen.
Bron: beaufort21.be/de/k%C3%BCnstler/maen-florin

Knappe verschijning naast het wandelpad

In Wenduine is het 3 meter hoge bronzen kunstwerk “Benjamin” van de Belgische kunstenares Maen Florin te zien.