Wall Poem by PABLO NERUDA

Gedicht van PABLO NERUDA, Parral, 1904 - Santiago, 1973
Origineel in het SpaansXXIV GRAAG (II)
Ik laat mijn oude boeken, verzameld
in hoeken van de wereld, vereerd
in zijn majestueuze lettertype,
aan de nieuwe dichters van Amerika,
aan degenen die op een dag
ze zullen draaien op het hees onderbroken weefgetouw
de betekenissen van morgen.Ze zullen geboren zijn als de wilde vuist
van dode houthakkers en mijnwerkers
Ik heb een ontelbaar leven gegeven
om de scheve kathedraal schoon te maken,
de gestoorde korrel, de gloeidraad
die onze hebzuchtige vlaktes verstrikt.
Raak ze de hel aan, dit verleden
die de diamanten verpletterde en verdedigde?
de graanwerelden van hun lied,
wat werd geboren in de boom van het martelaarschap.Op de beenderen van stamhoofden, ver weg
van ons verraden erfgoed, volledig
lucht van mensen die alleen lopen,
ze gaan het statuut invullen
van lang zegevierend lijden.Dat ze liefhebben zoals ik van mijn Manrique hield,
mijn Góngora, mijn Garcilaso, mijn Quevedo:
waren titanische bewakers, harnassen
platina en besneeuwde transparantie,
die me strengheid heeft geleerd, en zoeken
in mijn Lautréamont oude klaagzangen
tussen pestilenties.
Dat ze in Majakovski zien hoe de ster opsteeg
en hoe de korenaren uit zijn stralen werden geboren.
=================================
Engels van muurgedichten.nlXXIV GRAAG (II)
Ik laat mijn oude boeken, verzameld
in hoeken van de wereld, vereerd
in hun majestueuze typografie,
aan de nieuwe dichters van Amerika,
voor degenen die op een dag zullen
weef de betekenissen van morgen
op het rauwe onderbroken weefgetouw.Ze zullen geboren zijn als de ruwe vuist
van dode houthakkers en mijnwerkers
heb je een ontelbaar leven gegeven?
om de scheve kathedraal schoon te maken,
de demente kern, de gloeidraad
die onze begerige vlaktes verstrikt.
Laat ze de hel raken, dit verleden
die de diamanten verpletterde, en laat ze verdedigen
de graanschuurwerelden van hun lied
wat maar groeide aan de boom van het martelaarschap.Op de botten van de stamhoofden, ver
van onze verraden erfenis, in het openbaar
lucht van naties die alleen staan,
zij zullen het statuut vullen
van een lang overwinnend lijden.Laat ze liefhebben zoals ik hield van mijn Manrique, mijn Góngora,
mijn Garcilaso, mijn Quevredo: ze waren
titanische voogden, platina
pantser en besneeuwde transparantie,
die me precisie heeft geleerd, en laat ze zoeken
in mijn Lautréamont oude klaagzangen
te midden van pestilenties.
Laat ze in Majakovski zien hoe de ster klom
en hoe uit deze bliksemflitsen graankorrels werden geboren.Vertaling: Jack Schmitt, Canto General, 1991