Tovo di Sant'Agata - Mortirolo

De Mortirolo. Samen met de Zoncolan en de Angliru, de heilige triade van de bergen, die je maar voor één reden beklimt: je bent gewoon een beetje dom.

Een ongelooflijk steile, walgelijke berg. Ik bespaar mezelf op dit punt alle vloeken. Maar u, die dit leest, kunt er zeker van zijn dat uw hele vocabulaire van lelijke woorden kan verzanden in deze stijging. Veelbetekenend is dat de klim die hier begint begint bij een begraafplaats (waar je trouwens ook kunt parkeren). Dat kon niet veel goeds voorspellen. De gehele oprit is 12,7 km lang. De eerste acht kilometer gaan door het bos en af en toe krijg je een glimp van het dal te zien. Ik zal de elektriciteitspaal nooit vergeten. Je rijdt naar beneden, kijkt ernaar, komt na acht kilometer uit het bos en kijkt naar de mast.

Dan is er een kleine, bergafwaartse passage voordat de echte hel begint. Misschien had Dante een van zijn cirkels van de hel op deze berg moeten maken. Op kilometer 8.5 ben je op 1.474 meter hoogte (je begint trouwens op 523 meter. Ik laat de wiskunde hier aan jou over) en het gaat zo'n 800 meter door, vlak tot licht glooiend. Ieder normaal mens is er blij mee. Ik dacht maar één ding: "Shit. Het pasbord staat op 1850 meter boven zeeniveau. De berg is 12,7 km lang. En ik verspil hier 800 meter, dan blijven er nog maar 3,5 over.” Oké, dat dacht ik niet. Ik kon dat bijna niet meer. Maar wat volgde in de volgende twee kilometer was een steilheid die niet te overtreffen is.

Het gaat bergop over uitgewassen betonplaten met een hellingshoek van meer dan 20%. Pas als de weg overgaat in de beklimming van Mazzo wordt het weer draaglijk. Daarna is de berg een fluitje van een cent. En: Niet voor niets wordt deze oprit door “Quäldich” harder beoordeeld dan de bekendere uit Mazzo. Hier heb je in ieder geval je rust. Geen normaal mens wil hier naar boven.

Het heeft een lengte van 12,4 km, een hoogteverschil van 1346 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 10,8%, met als hoogste punt 1870 meter boven zeeniveau.