Galerie-Holländer Mühle Emtinghausen

Voor het eerst genoemd in 1561. Nu volledig gerenoveerd en eigendom van de dorpsvereniging.

Het dankt zijn Duitse naam aan Nederlandse molenbouwers, waarbij de Nederlandse ingenieur en molenontwerper Jan Adriaanszoon Leeghwater wordt genoemd als de uitvinder van de roterende kap. Het onderste deel van deze molens is meestal gemaakt van baksteen of balken (Mill Alt Schwerin), dus het is extreem stabiel en oefent minder gronddruk uit omdat het geen individuele fundering heeft. De beweegbare kop (kap of kap) van de molen die op de "toren" van hout of metselwerk rust met de bladen bevestigd aan de waaieras kan worden gedraaid via rollen (voorheen gemaakt van hout, later gemaakt van staal) en een kanring (Nederlandse Kroyring) opgeslagen op de top van de toren. Een schuurkap werkt zonder rollers en zit op schuurplanken die gesmeerd zijn met zachte zeep. Dus alleen het bovenste deel - de dop (boot-, ui-, kegelvormig) - moest tegen de wind in. Oorspronkelijk met intern roerwerk, een draaimechanisme ingebouwd in de kap (15e eeuw), waardoor sommige van deze molens (afhankelijk van het interne roerwerk, dat ook vanuit de galerij wordt bediend via een tandwiel met eindeloze ketting die uitsteekt vanaf het einde van de kap) lijken compacter door de grotere kap. Sinds het einde van de 16e eeuw [2] zijn ze steeds vaker uitgerust met externe karnen, bestaande uit vijf bedieningsstaven (vier V-vormige "zwaarden" of "Schoren" met een middelste, werkelijke kuil (Sterz)) die uitsteken over de zijdelingse uitsteekt uit de dop "Spreetbalken" (dwarsbalk) de dop wordt bediend door middel van een ankerlier die aan het einde van de kuil is bevestigd, of met een windroos (automatische windvolging) die aan het uiteinde van de dop op een stevig frame is bevestigd, gepatenteerd in 1745 door de Engelsman Edmund Lee uit Brockmill Forge bij Wigan. Het onderste, vaste deel zou daarentegen kunnen dienen als het eigenlijke werkplatform (molen, zagerij, pompstation, enz.), voor het opslaan en laden van goederen, maar ook als woonruimte en verkoopruimte. Hoge Nederlandse molens hebben dus meerdere verdiepingen of verdiepingen (Söller, Nederduits Soller, Nederlandse zolder), hier voor een negen verdiepingen tellende molen, te beginnen met