UNESCO Pfahlbausiedlung Weier

De neolithische veennederzetting Weier ligt in een ondiepe vallei achter de "berg" ten zuiden van Thayngen en werd in 1914 ontdekt tijdens de eerste verbetering. Sinds 2011 is het een UNESCO-werelderfgoed op paalwoningen.De nederzetting lag vroeger op een landtong tussen twee kleinere, nu dichtgeslibde meren. Het was mogelijk om drie bezinkingslagen (Weier I-III) aan te tonen, die van elkaar worden gescheiden door smalle veen- en gyttjabanden. De omvang van de nederzetting kon in 1989 worden bepaald door middel van droogijsboringen over ongeveer 4500 m2. Tegenwoordig wordt de plaats bedreigd door uitdroging.Voor Weier I zijn 4 huizen (paalconstructies met kloppende vloeren) en een hek bewezen. Weier II behandelt 8-9 gebouwen (post- en poststructuren), sommige als stallen en opslagruimten, en een hek is bezet. Weier III registreerde 8 gebouwen, waaronder verhoogde paalconstructies, verdere plankenpaden en opnieuw een dorpsomheining. Het gedateerde hout laat toe dat de overblijfselen van de nederzetting dateren tussen 3800 en 3600 voor Christus. classificeren en behoren tot de Pfyner-cultuur. Het aardewerk toont de invloeden van de Zuid-Duitse Michelsberger-cultuur (o.a. bakplaten, tulpenbekers). De vondsten zijn onder meer goed bewaarde houten voorwerpen (waaronder een complete pijl en boog met vuursteenpunt), een koperen bijlblad, riemhaken van gewei, twee pijlpunten met een steel van Monti Lessini-vuursteen uit Noord-Italië en vrouwenborsten gemodelleerd uit klei als muur componenten van een (cult?) Building. Zichtbare op het terrein is het stroomgebied van de voormalige kleinere meren. De vondsten van de opgravingen van nederzettingen worden tentoongesteld in het Museum zu Allerheiligen in Schaffhausen.