Windflüchter-Hain an der Steilküste vor Lancken

Bezoek dit kleine bosje aan de steile kust op een mooie julidag in de vroege avonduren. Dan wanneer de zon de bomen en het gras op de grond in gouden licht baadt. Als de dag stormachtig was zoals het vandaag is, dan trilt alles: de bladeren, het gras, de tere scheuten van de heermoes. Vergezeld door het gebulder van de golven. Zittend in het gras onder de bomen, begint men intens die elementen te voelen die deze plek waar de bomen overleven zo sterk vormgeven. Het water, de golven, de spray, die steeds meer de kliffen invreten en de grond van de bomen onder de voeten graven. En dan de vijandige wind. De overlevingsgrens is duidelijk zichtbaar. Tegen de wind in zorgen de kleinere struiken en bomen ervoor dat de grotere beuken zich ongestoord verder landinwaarts kunnen ontwikkelen. Als deze bescherming ontbreekt, sterven de grote bomen. En toch is er rust in dit bos op zo'n zonnige juliavond, zelfs als bladeren en grassen glinsteren in de wind en niets lijkt te duren.

Als je het boek van Wohlleben over het geheime leven van bomen hebt gelezen, dan is dit de plaats en tijd waarop je ervan overtuigd zult zijn dat bomen met elkaar kunnen communiceren en dat dit bos zich kan gedragen als een hele, verenigde gemeenschap en zich kan laten gelden tegen de elementen . Dan is misschien de tijd gekomen om een van de grote beuken te naderen en door de stam naar beneden te kijken in de kruin. Tot slot kun je de boom beleefd om toestemming vragen om hem te knuffelen op deze rustige avond. Dan sluit je je ogen, leg je voorhoofd op de stam en wacht je tot je in de kruin wordt getrokken. Misschien vertelt de boom dan ook een verhaal over de laatste winterstormen of het afgelopen voorjaar. Als de boom zijn verhaal eenmaal heeft verteld, moet je hem bedanken :-)