Passo del Giogo. Caposaldo della Linea Gotica WW2

Apennijnenpas met prachtig uitzicht, geliefd bij motorrijders. Toegangsweg van Mugello richting Firenzuola en de Passo della Raticosa richting Romagna.
De gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog WO2, die deze gebieden markeerden, zijn belangrijk voor de Passo del Gioco. Een belangrijk getuigenis is het Museum van de Gotische Lijn van Ponzalla MUGOT: museogotica.it/home
"Gotische Linie" (Gotenstellung) was de naam die de Duitsers gaven aan de vestingwerken die op de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen waren gebouwd om de Povlakte te verdedigen tegen de opmars van de geallieerden vanuit het zuiden. In de zomer van 1944, toen het leek alsof dat het moet worden overweldigd door de geallieerde troepen, de Duitsers de voorkeur aan de naam te veranderen in de minder hoogdravende "Green Line" (Grune Linie), hoewel de term Gothic Line bleven over het algemeen in gebruik. De Duitsers waren al in augustus 1943 begonnen met het bestuderen van de mogelijkheid om de Apennijnen te versterken, toen de geallieerden nog aan het vechten waren op Sicilië, maar de eigenlijke werken begonnen pas in het voorjaar van 1944, onder leiding van de Todt-organisatie. De Gothic Line was niet een doorlopende lijn van vestingwerken, maar een geheel van verdedigingswerken geregeld diep in de Apennijnen, dat de natuurlijke elementen van het terrein oversteken van Italië van de Tyrreense kust ten noorden van Viareggio aan de Adriatische kust tot aan Pesaro uitgebuit, voor ongeveer 300 km zoals de kraai vliegt. De lijn omvatte duizenden veldwerken, versterkt met hout, steen of gewapend beton, en antitankgrachten (waarvan één 5 km lang bij de Futa-pas), allemaal beschermd door prikkeldraad en uitgestrekte mijnenvelden. Gelukkig voor de geallieerden waren de gotische werken erg laat op de voorspellingen en ten tijde van de aanval, in september 1944, waren de centrale Apennijnen nog steeds onbewaakt in vergelijking met de kwetsbaardere en dus beter versterkte kusten. De zwakste punten van de lijn waren de Futa-pas en de Adriatische kust, die daarom met meer inspanning werden versterkt. Bij de Futa werden, behalve de lange antitankgracht, kazematten in gewapend beton voorbereid (soms met Panther-tankkoepels met 75 mm kanonnen), wapensteunen en troepenschuilplaatsen. De geavanceerde verdedigingslinie omvatte verschansingen die werden verdedigd door prikkeldraad en uitgestrekte mijnenvelden en twee van de vijf Duitse divisies die ter verdediging van de hele centrale Apennijnen waren geplaatst, waren geconcentreerd in de Futa. Om deze redenen, de Amerikanen besloten om de Passo del Giogo, verdedigd door weinig troepen en minder versterkte aanval, bedriegt de Duitsers over hun ware bedoelingen met een sterke afleidingsaanval door de 34e Infanterie Divisie op de route Futa, het breukvlak tussen de nok van het Calvana en door Calenzano en Barberino. De geallieerde operaties in de Tyrrheense sector, onder controle van het 4th American Army Corps inclusief Commonwealth-troepen, kregen een secundair karakter ten opzichte van de inspanning ten noorden van Florence en de eenheden die langs de Toscaanse kust waren ingezet, voerden tot het voorjaar op relatief beperkte schaal operaties uit. 1945.