Église Saint-Étienne

Oorspronkelijk had het Romaanse gebouw een Latijns kruisplan met een apsis op elke transeptarm en een enkel schip. Een eerste ingreep vond plaats in de gotische periode, misschien na de Honderdjarige Oorlog, in ieder geval op het gewelf van de zuidelijke transeptarm en de openingen. Het gebouw heeft veel schade opgelopen tijdens de godsdienstoorlogen (brandsporen in het noorden; verminking van de bovenste delen van het transept; reconstructie van het heiligdom met een platte apsis). De aanwezigheid van kraampjes in het koor, die niet dateren van vóór de 18e eeuw, getuigt van de functie van de kloosterpriorij die toen nog bestond. Dertien reguliere kanunniken van de orde van Sint-Augustinus waren eraan verbonden. In de 19e eeuw zag het levenslicht het bouwproject van een klokkentoren die zou kunnen dienen als ligplaats voor boten die op de Gironde varen. Vanaf 1857 werden de uitbreiding van de kerk en de bouw van de klokkentoren als essentieel erkend. Het project van architect Alaux werd geselecteerd en het beeldhouwwerk voor de nieuwe veranda van de klokkentoren werd toevertrouwd aan de beeldhouwer Aristide Belloc. De oude gevel wordt afgebroken om er plaats voor te maken. De westelijke overspanning van het schip is verlengd. De apsis is plat geworden en alleen de zuidelijke apsis van het transept is bewaard gebleven. De oude buitenelementen bevinden zich in de reststaat. Binnen, in de kruising van het transept, zijn de bundels romaanse zuilen bewaard gebleven. Gebeeldhouwde kapitelen getuigen van het oorspronkelijke gebouw (geconfronteerde dieren, gestileerde gebladerte palmetten, gebladerte, interliniëring). In de zuidelijke arm van het transept, een lijstwerk rustend op figuurbases en een afgeplatte kapiteel versierd met drie gezichten met vertrekken van ribben, getuigen van de restauraties en de verhoging van het transept aan het einde van de middeleeuwen (14de of 15de eeuw) .