Camí dels Grau

Oude houtskoolbrander voor houtskoolproductie

Kohler-plaatsen
In de bossen vindt men bij elke stap stenen overblijfselen van kleine ronde hutten, onder wiens kegelvormige grasdak soms carboners (Koehler) leefden. U werkte zelfstandig of voor een grondeigenaar. Hier en daar is de oven die erbij hoorde, gewoon opgestapeld met stenen, bewaard gebleven. Rondom zijn er tal van ronde, vlakke pleinen afgebakend met bemoste stenen. Toen gloeiden de sitjas (houtskoolstapels) in de lente en de herfst.

Voor de winning van houtskool gebruikte men vaak afvalhout van de landgoederen. Meestal werden echter bomen uit de vlakkere delen van de bergen gebruikt, die waren verdeeld in ranxos van ongeveer 5 hectare. Om herbebossing te garanderen, mocht dit slechts om de 7 jaar worden gebruikt - een regelgeving die niet altijd werd nageleefd. De ronde fundamenten waren meestal gemaakt van klei; Tussen de stenen werden openingen gelaten om de luchtcirculatie te regelen. Hierop werd het hout gestapeld, waardoor er in het midden een kanaal vrijkwam voor de rookafvoer. Ten slotte werd de stapel bedekt met takken, stro en aarde, het hout werd aangestoken en gelijkmatig verkoold door een nauwkeurig gedoseerde luchttoevoer - een proces dat een week of een week duurde en continu moest worden gecontroleerd.
Bron mallorca-erleben.info/landschaft/diekulturlandschaft0/koehlerplaetze.html

Kalk was een veelgevraagd materiaal in de bouwsector - als bindmiddel voor mortel of als verflaag op muren. Waar kalksteen zo zuiver mogelijk was, werd een gat van ongeveer 2 m breed en diep in een glooiende helling gegraven. Deze was bekleed met een stenen muur en een beschermende kleilaag; Ten slotte werd er een soort gewelf gebouwd van grote stenen. Alleen openingen voor de luchttoevoer en een opening voor het vullen van de brandstof bleven vrij.
Het vuur, dat vervolgens onder de gevulde kalksteen werd aangestoken, veroorzaakte temperaturen van rond de 1000°C, waarna de kooldioxide ontsnapte en pure kalk achterbleef. Elk verbrandingsproces duurde tussen de één en drie weken en verbruikte ongeveer 10 ton hout. Dit leverde zo'n 100 tot 300 ton kalk op, die met water werd "geblust". Ongebluste kalk werd o.a. gevonden. gebruik als ontsmettingsmiddel.
Overblijfselen van kalkovens zijn overal op het eiland te vinden waar geschikte kalksteen is - maar vooral aan de zuidoostkant van de Serra de Tramuntana, van waaruit het relatief eenvoudig was om de kalk naar de hoofdstad Palma te brengen.
Bron mallorca-erleben.info/index.php?id=272&type=123