LE - Gleisbett der ehem. Kies-Feldbahn an den Schönauer Lachen

Klein voetpad langs de spoorbedding van de voormalige grindveldspoorlijn.

Het eerste verifieerbare gebruik van deze 800 mm-spoorbaan gaat terug tot het jaar 1856. Het werd gebruikt bij de aanleg van het huidige Karl Heine-kanaal. De houten wagens, die voor het transport waren aangeschaft en door paarden werden voortgetrokken, wisten de aardmassa's te verplaatsen. Toen de kanaalbouwplaats in 1888 de machtige grindlagen in de Schönauer Flur aantrof, werd de verdere groei en ontwikkeling ervan altijd geassocieerd met grindwinning. Vanaf dat moment nam ze alle transporttaken op zich tussen de grindgroeven en de in 1891 gebouwde mortelwerken. Al in 1896 vervingen elektrische locomotieven paarden als trekmiddel. In 1902 werd het kanaalproject stopgezet en breidden de grindgroeven zich in alle richtingen uit vanaf het kanaaltracé. De graafmachines met emmerketting die vanaf 1906 werden aangeschaft, vergrootten het transportvolume van de grindbaan. Er werden nieuwe elektrische locomotieven aangeschaft en vanaf 1905 ook stoomlocomotieven. Na de gedwongen onteigening van de grindgroeven voor de aanleg van de haven in 1938, werden nieuwe mijnen geopend in het Schönauerpark en moest het grootste deel van de spoorlijn worden omgelegd. Maar vooral na de Tweede Wereldoorlog moest de spoorlijn zijn efficiëntie bewijzen. Het zwaar verwoeste Leipzig had de hier gepromoot bouwmaterialen dringend nodig voor de wederopbouw. Met vier groeven in bedrijf, een routenetwerk van 12 km en tot 35 locomotieven en 700 kipwagens op twee spoorbreedtes (600 en 800 mm) in 1960, bereikte de grindspoorweg van Lindenau zijn grootste omvang.

De achteruitgang begon in 1965 als gevolg van de uitputting van de putten en de technologische verandering in de constructie (prefabbouw). Het stoomlocomotiefbedrijf werd in 1965 stopgezet, het elektrische locomotiefbedrijf in 1967 en de mortelwerken die tot dan toe het transport bepaalden. Met slechts drie diesellocomotieven die pendelden tussen de Rückmarsdorfer-put en de zeefinstallatie in de haven, reed de trein tot hij in mei 1991 werd stilgelegd.
Bron: museumsfeldbahn.de/geschichte