De Veerman

Het standbeeld 'De Veerman'is reeds van ver te zien. Een goed herkenningspunt want ernaast ligt de steiger van het veer in Sint-Amands.

De veerman
Het beeld op aan het wandelpad is van de hand van de beeldhouwer Marc Macken (1913-1977) en verwijst naar het gelijknamig gedicht van Emile Verbaeren 'Le Passeur d'eau '.
Het werd op 27 november 1966 aan de gemeente geschonken naar aanleiding van de 50ste verjaardag van het overlijden van Emile Verhaeren.

Vertaling van 'Le Passeur d'eau ':
De veerman van het water

De veerman, zijn handen aan de riemen,
Lang tegen de stroom in,
Lutted, een groen riet tussen zijn tanden.

Maar dat is helaas! Wie riep hem
Voorbij de golven, daarginds,
Nog verder, voorbij de golven,
Tussen de nevels trok zich terug.

De ramen, met hun ogen,
en de wijzerplaat van de torens, aan de kust,
zagen Hem zwoegen en vechten Met
zijn hele lichaam in tweeën gebogen
Op de woeste golven.

Plotseling brak een roeispaan
Dat de stroming
in snelle golven naar de zee joeg

Degene daarginds die hem riep
In de mist en in de wind leek
haar armen nog gekker te draaien,
naar degene die niet naderbij kwam.

De veerman, met de overgebleven riem, begon
zo hard te werken
dat zijn hele lichaam kraakte van de inspanningen
en zijn hart beefde van koorts en angst.

Met een plotselinge klap, het roer brak
en de huidige reed
Dit sombere doek, in de richting van de zee.

De ramen, aan de kust,
zoals grote en koortsige ogen
en de wijzerplaten van de torens, deze
Straight weduwen , van duizend tot duizend, aan de langs de rivieren,
Gevolgd, koppig,
Deze gekke man, in zijn koppigheid
Om zijn gekke reis te verlengen.

Degene daarginds die hem begroette,
in de mist, huilde, huilde,
het hoofd angstaanjagend uitgestrekt
naar de vreemdeling van het uitspansel.

De veerman van het water, als iemand van koper,
geplant in de bleke storm
Met de enige roeispaan in zijn handen,
de golven geslagen, maar toch de golven gebeten.
Zijn oude ogen van het verlichte
doorzochten de hallucinerende ruimte. Vanwaar
hij altijd de
betreurenswaardige stem kwam , onder de koude lucht.

De laatste roeispaan brak,
Dat de stroming
als een strohalm achtervolgde , richting zee.

De veerman, zijn armen hangend,
stortte saai op zijn bank,
Nieren gebroken met vergeefse inspanningen,
Een schok trof zijn drijvende boot,
Hij keek achter zich, de oever :
Hij had het bord niet verlaten.

Ramen en wijzerplaten,
Met gefixeerde en grote ogen
Merkte het einde van zijn ijver op;
Maar de hardnekkige en oude veerman
Garda nog steeds, want God weet wanneer,
Het groene riet tussen zijn tanden.Emile Verhaeren