Ancien site minier du Martinet

De site van Martinet, rue de Roux in Monceau-sur-Sambre, is een emblematische site in Charleroi. De geïntegreerde ruïne van de oude machinekamer van de winningsschacht is een monument voor kolenwinning, burgermobilisatie, de inzet van postindustriële landschapsparken.
De site, eigendom van de stad Charleroi, wordt gedurende 40 jaar mobilisatie op afstand ondersteund door een comité van bewoners die zich zorgen maken over zijn omgeving en strekt zich uit over 50 hectare natuurlijke ruimte die is teruggewonnen op een voormalige industriële woestenij.
De verbetering van mijnbouwgebouwen herinnert er vandaag aan dat de mijnindustrie was uitgerust met opmerkelijke gebouwen.
De site werd geëxploiteerd vanaf de 18e eeuw en werd vanaf het einde van de 19e eeuw op grote schaal industrieel ingezet onder de naam Société anonyme des charbonnages de Monceau-Fontaine en du Martinet.
In de jaren '30 omvatte de "n ° 4" van de Société de Monceau-Fontaine, naast een extractiehoofdkwartier, een gigantische sorteer-wasplaats en een ballenfabriek die de site tot een van de modernste van Europa maakten.
1.200 arbeiders werken er in de pauze: 6.00-14.00 / 14.00-22.00 / 22.00-6.00.
In de jaren 1950 was Monceau-Fontaine, dat het machtigste mijnbouwbedrijf van België was geworden, op zijn hoogtepunt, met 12 operationele kantoren, 10.000 banen en een concessie die onder de 25 naburige steden liep.
Vanaf de jaren zestig kreeg de concurrentie van geïmporteerde producten zoals aardgas en aardolie de overhand van de kolenindustrie.
De Martinet-extractieput werd in 1967 stilgelegd. Het sorteerwashuis zal tot 1979 in bedrijf zijn. Verlaten, de gebouwen waren in puin toen de laatste mooie bloem in 1995 werd ontmanteld.
Reeds in de jaren vijftig werd met het oog op de ontwikkeling van de terrils op experimentele basis bebossing uitgevoerd op de noordhelling van de grote terril, zoals al gebeurde in de industriebekkens van de Roer. Bovendien ontwikkelde zich daar snel pioniervegetatie zodra de lekkages ophielden. Wetlands, rietvelden, vijvers met calamiteitenpaden zijn onderworpen aan ecologisch beheer.
In de jaren tachtig, toen de steenbergen als "nu onbruikbaar" werden beschouwd, gingen bedrijven op zoek naar materialen als schalie en restkool. Maar de exploitatietechnieken brengen veel overlast met zich mee voor omwonenden (vervoer, stof, aantasting van het milieu) en leiden in het algemeen tot het volledig verdwijnen van de terril.
cheminsdesterrils.be/parcours/les-terrils-du-martinet