Protestantse stadskerk - cultureel monument

Een zeer oude kerk, ingewijd in 1491.

De nieuwbouw van de parochiekerk Dillenburg, ingewijd in 1491, gaat terug op een oudere Marienkapelle, voor het eerst vermeld in 1454. De nieuwbouw toont het beeld van een eenbeukig laatgotisch kerkgebouw met een gewelfd koor, een schip met een plat dak en een westertoren. Het koor heeft een stergewelf met eenvoudige holle profielribben die op beugels rusten. Het koor is verheven tot het schip. Onder de koorzolder is een begraafplaats voor talrijke heersers van de familie Nassau, waaronder de belangrijke graven Wilhelm der Reiche en Johann VI. Rond 1680 werd aan de zuidkant van het koor een cryptekapel toegevoegd; daarboven bevindt zich de prinselijke loge, die van buitenaf op de begane grond toegankelijk is. Er zijn andere graven uit de 16e en 17e eeuw in het koor; Bijzonder opmerkelijk is een laatgotisch grafschrift uit 1479 voor het hart van graaf Johann von Nassau. Het interieur van het schip met spitsboogvensters en vlakke steunberen wordt bepaald door de twee verdiepingen tellende galerijen, die werden gebouwd tijdens de verbouwing door Conrad Rosbach in 1594-97 tot een protestantse preekkerk. De bovenste galerijen liepen door in het koor. De pilaren van de borstweringen van de galerij hebben schansgravures. Aan het einde van de 18e eeuw werd aan de zuidkant van het schip nog een galerij toegevoegd. Het interieur van het schip omvat de neogotische preekstoel met een klankkast uit de 17e eeuw, evenals kerkbanken en koorschermen uit het begin van de 19e eeuw.

Cultureel monument om historische, artistieke en stedelijke redenen.

Naast de kasteelkapel was er een Marienkapelle in Dillenburg (vermeld in 1454).

De zondagsdienst moest echter worden bijgewoond in de moederkerk in het naburige dorp Feldbach. Zowel de moeizame weg in de winter als de slechte bescherming tegen brand en overvallen tijdens de langere afwezigheid van de burgers, wier aantal ook steeds groter werd, vroegen om een oplossing. Met een gemotiveerd verzoek aan de aartsbisschop van Trier, tot wiens bisdom ons kerkdistrict behoorde, bereikte de Dillenburgse graaf Johann V. dat vanaf 1490 eindelijk de dienst met alle sacramenten in de kerk van Dillenburg kon worden gehouden.

Op de plaats van de Marienkapelle op de Kirchberg werd toen een veel grotere nieuwbouw gerealiseerd. Op 3 juni 1491 werd de "Johanniskerk", genoemd naar Johannes de Doper, ingewijd. Nadat de Reformatie vanaf 1530 in het graafschap Nassau-Dillenburg was ingevoerd, kreeg de kerk eind 16e eeuw twee galerijen. De "Walpurgisbel" luidt al sinds 1510, nu vergezeld van 3 stalen bellen uit 1919.

In de koorzaal bevinden zich de graven van de voorouders van het Huis Oranje-Nassau. De ouders van Wilhelm von Orange, Wilhelm der Reiche (†1559) en Juliane von Stolberg (†1580) en zijn broer, graaf Johann VI. uit Nassau-Dillenburg (†1606). Een juweel van laatgotische steenhouwerij is de hartvormige grafsteen voor Jan IV uit 1479. In de zijcrypte vindt de bezoeker vier machtige loden kisten waarin de laatste prinselijke familie van kasteel Dillenburg hun laatste rustplaats vond (begin 18e eeuw).

Voor het 500-jarig jubileum in 1991 werd het interieur gerenoveerd en werden veel delen van het orgel herbouwd en uitgebreid door de firma Oberlinger. Inmiddels zijn er meer dan 30 registers te horen, plus een Rückpositiv. De barokke prospectus, die ooit van 1719 tot 1880 op het orgel prijkte, maar inmiddels op een andere plek stond, heeft in de stadskerk zijn oude plek teruggekregen. Van 2014 - 2016 is het kerkdak ingrijpend gerenoveerd en is het buitenpleisterwerk vernieuwd.