Waldgasthof Erzgrube

Zeer goed restaurant, de ertsmijn. Wij raden de Grubentöpfle aan.

Hier lesten de mijnwerkers van de ijzer- en staalfabriek hun honger en dorst. In die tijd was er op dit punt een "Erzhäusle", zodat "de mijnwerkers de lieve broodtrucken konden eten". Dit "huisje" was echter vrij klein en sober ingericht. Maar in 1754 werd er een groter huis gebouwd, dat zelfs "een houten klok met een metalen bel" had.

Aan het begin van de vorige eeuw meldt het officiële kadaster: Het huis heeft twee vleugels, heeft een aanbouw en is één verdieping hoog, gemaakt van hout, met een klein torentje, eenvoudig bedekt met panelen (het torentje met plaatwerk). Het bevat een woonkamer, kamer, keuken, bijkeuken en een zolder.

Precies 100 jaar geleden kwam er een nieuw huis bij, het huidige hallengebouw, op de noordoosthoek waarvan nog steeds een tunnel is. Rond 1840 werd hier voor het eerst bier geschonken aan de mijnwerkers.

De toenmalige "Hutmann", zoals de bewoners van het huis werden genoemd, was de oprichter en de eerste gastheer van de bosherberg.
De smelterij zelf kreeg de concessie in 1908 en verpachtte het bedrijf tot 1909. Onder Merk werd het toen in eigen beheer voortgezet en vanaf 1929 opnieuw verhuurd.

Maar ook aan dit gebouw knaagde de tand des tijds. Dus in het voorjaar van 1956 werd het oude huis afgebroken en opnieuw opgebouwd. Ook de hallenbouw kreeg een tweede leven.

In het najaar van 1973 werd het gehele pand gerenoveerd door de nieuwe eigenaar, Karl Hägele.

Zelfs met zijn naam houdt de "Erzgrube" de herinnering aan de eeuwenoude ertswinning op Braunenberg levend.

waldgasthof-erzgrube.de